Η χαμένη γενιά της Ακτής Ελεφαντοστού

Ακόμη μία φορά, οι προγραμματισμένες για τις 29 Νοεμβρίου 2009 εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στην Ακτή του Ελεφαντοστού αναβλήθηκαν.

Αν και η ειρήνη επανήλθε το 2007, ύστερα από πέντε χρόνια ένοπλων συγκρούσεων και βιαιοτήτων, η χώρα εξακολουθεί να κλυδωνίζεται από έντονες κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Ασταθής αλλά αποφασιστική, ταλαντευόμενη ανάμεσα στη μάχη για την επιβίωση και στην αναζήτηση της εξουσίας, η νεολαία αποτελεί ταυτόχρονα το διακύβευμα και το κλειδί της κρίσης.

Η φοιτητική και μαθητική ομοσπονδία της Ακτής του Ελεφαντοστού (Fesci) «μπορεί να παραλύσει την εκλογική διαδικασία. Μιλάμε διαρκώς για την αποστράτευση των πολιτοφυλάκων, αλλά πρέπει να αρχίσουμε από τη Fesci», εκτιμά ο Πατρίκ Ν'Γκουάν, πρόεδρος του Συνδέσμου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ακτής του Ελεφαντοστού. (Lidho)(1). Οι επόμενες προεδρικές εκλογές θα μπορούσαν, πράγματι(2), να προκαλέσουν νέες βιαιοπραγίες εξαιτίας της Fesci.

Εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, το συνδικάτο παίζει κεντρικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ακτής του Ελεφαντοστού. Ο αρχηγός των Νέων Πατριωτών, οπαδών του προέδρου Λοράν Γκμπάγκμπο, Σαρλ Μπλε Γκουντέ -που κατηγορείται από τα Ηνωμένα Εθνη(3) για τις ευθύνες του στις «βιαιοπραγίες των πολιτοφυλάκων του δρόμου», από την αρχή της διένεξης, τον Σεπτέμβριο του 2002- υπήρξε γενικός γραμματέας της Fesci μεταξύ 1998, και 2000.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία

Η σκοτεινή πλευρά της Μπουρκίνα Φάσο

Ο πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο, Μπλεζ Κομπαορέ, μεσολαβητής σε πολλές συγκρούσεις στην αφρικανική ήπειρο, απολαμβάνει τη φήμη ανθρώπου της ειρήνης. Ωστόσο, η εικόνα αυτή, που έχει ενισχυθεί λόγω των φιλικών δεσμών του με τη Γαλλία, αποδεικνύεται όλο και περισσότερο απατηλή.

Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο έχει ανάμειξη στους περισσότερους από τους πολέμους και τις κρίσεις της περιοχής τα τελευταία είκοσι χρόνια. Πρόσφατες μαρτυρίες αποκαλύπτουν το σκοτεινό παρελθόν του ανθρώπου που αναρριχήθηκε στην εξουσία χάρη στη δολοφονία του ηγέτη του παναφρικανισμού, Τομάς Σανκαρά.

Ο Μπλεζ Κομπαορέ, που ήταν μεταξύ των προσκεκλημένων στην επίσημη παρέλαση της 14ης Ιουλίου 1995 στο Παρίσι και έγινε δεκτός, τον Νοέμβριο του 2008, από τον γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, θεωρείται πιστός φίλος της Γαλλίας, απαραίτητος σύμμαχος στην πολιτική που προωθεί το Παρίσι στη Δυτική Αφρική μετά τον θάνατο του Φελίξ Χουφουέ-Μπουανί, το 1993.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία

Ξεκίνησε η 14η σύνοδος κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης

Η 14η σύνοδος κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης ξεκίνησε σήμερα, Κυριακή, της εργασίες της στην Αντίς Αμπέμπα, την πρωτεύουσα της Αιθιοπίας, που σε πρώτη φάση πρόκειται να αφιερωθούν στην διαδοχή του Λίβυου ηγέτη, Μουάμαρ Καντάφι, στην προεδρία του οργανισμού, ανέφερε ανταποκριτής του Γαλλικού Πρακτορείου. Την έναρξη των εργασιών, που θα ολοκληρωθούν την Τρίτη, κήρυξε ο Καντάφι.

Στη σύνοδο παρευρίσκονται ο Χοσέ Λουίς Ρονγτρίγκεθ Θαπατέρο, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας που το εξάμηνο αυτό προεδρεύει της ΕΕ και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Πινγκ. Στην επίσημη τελετή, όπου παρουσιάστηκε και η αποτελούμενη από 53 αστέρια νέα σημαία του οργανισμού, παρευρίσκονται ακόμη οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων από 53 χώρες, μέλη της Αφρικανικής Ένωσης (AU).

Eνός λεπτού σιγή τηρήθηκε στη μνήμη των 90 θυμάτων του αεροπορικού δυστυχήματος που σημειώθηκε στις 25 Ιανουαρίου, στα ανοικτά των λιβανικών ακτών, με τη συντριβή ενός αεροσκάφους των Αιθιοπικών Αερογραμμών.

Το απόγευμα θα μιλήσουν ο Θαπατέρο και ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι μουν, ενώ θα ακολουθήσει κεκλεισμένων των θυρών σύνοδος των Αφρικανών ηγετών για την εκλογή του επόμενου προέδρου της Αφρικανικής Ένωσης.

Από την Καθημερινή

Mama Africa

Στις αρχές του 1900 ο Πάμπλο Πικάσο ανακάλυψε την αφρικανική τέχνη στο Εθνογραφικό Μουσείο του Τροκαντερό στο Παρίσι. Στα δικά του μάτια, οι μάσκες και τα αγάλματα που τον επηρέασαν μεταξύ άλλων και για τις περίφημες «Δεσποινίδες της Αβινιόν» δεν ήταν απλώς γλυπτά, αλλά μαγικά αντικείμενα. «Η ζωγραφική δεν είναι αισθητική λειτουργία», δήλωνε τότε. «Είναι μια μορφή μαγείας που παρεμβάλλεται μεταξύ του εαυτού μας και ενός εχθρικού κόσμου».
Ο κορυφαίος ζωγράφος του 20ού αιώνα δεν ήταν ο μόνος που εμπνεύστηκε από την εξωτική, πρωτόγονη, αυθεντική τέχνη της Αφρικής. Οι Φερνάρ Λεζέ, Κονσταντίν Μπρανκούζι, Μαν Ρέι, Αμεντέο Μοντιλιάνι είχαν τις ίδιες ανησυχίες.

Τα έργα τους περιλαμβάνονται στην έκθεση με τίτλο «Αφρο-Μοντέρνο: Ταξίδια μέσω του Μαύρου Ατλαντικού», που εγκαινιάζεται την Παρασκευή στην Πινακοθήκη Τέιτ, στο Λίβερπουλ, με διττό στόχο: ερευνά την επίδραση της αφρικανικής κουλτούρας στον μοντερνισμό και ταυτόχρονα τον ρόλο που έπαιξαν οι μαύροι καλλιτέχνες και διανοούμενοι στη διαμόρφωση αυτού του καλλιτεχνικού κινήματος που παραμένει ζωντανό.

Πρώτη φορά μια έκθεση εστιάζει στο δίκτυο επαφών και επικοινωνίας που συνέδεσε την Αφρική και τον πολιτισμό της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής με την Ευρώπη. Ο τίτλος της έκθεσης είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Πολ Γκιλρόι που εκδόθηκε το 1993 και ο οποίος πρώτος χρησιμοποίησε τον όρο «Μαύρος Ατλαντικός» για να περιγράψει την ανάμιξη του πολιτισμού των μαύρων με άλλους πολιτισμούς γύρω από τον Ατλαντικό, αλλά και τη νέα, «υβριδική» τέχνη που προέκυψε από αυτές τις ανταλλαγές.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία