Chimamanda Ngozi Adichie – The Thing Around Your Neck

Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο της νιγηριανής συγγραφέως. Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων, που καταπιάνεται κυρίως με τις πραγματικότητες της πατρίδας της. Οι δώδεκα ιστορίες που διαβάζουμε εδώ μας μιλούν για μια χώρα που βρίσκεται σχεδόν πάντα σε αναταραχή και για τους κάτοικούς της που μοιάζουν μόνιμα να παραπαίουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ελπίδας και απελπισίας. Η γραφή της Άντιτσι είναι ωμή, ρεαλιστική, χρωματισμένη πού και πού με πινελιές χιούμορ, χιούμορ που ωστόσο δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να τονίζει ακόμη περισσότερο τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκονται οι ήρωές της. Ας πάρουμε όμως τις ιστορίες μία-μία.

Cell One – Το Κελί Ένα είναι ο φόβος και ο τρόμος του κάθε κρατουμένου αφού εκεί, σύμφωνα με τους μύθους, λαμβάνουν χώρα τρομαχτικά πράγματα, όπως σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, ακρωτηριασμοί κτλ. Το τι συμβαίνει στη φυλακή το μαθαίνουμε από τα χείλη της αδελφής ενός νεαρού κρατουμένου που συνελήφθηκε άδικα για τις δολοφονίες τριών μαθητών. Μια σκληρή ιστορία.

Imitation – Σ’ αυτό το διήγημα μαθαίνουμε την ιστορία μιας γυναίκας-μετανάστη από τη Νιγηρία, που μαθαίνει από κάποια φίλη της ότι ο επιχειρηματίας άντρας της σπίτωσε μια νέα γυναίκα πίσω στην πατρίδα. Απελπισμένη θυμάται τις παλιές καλές μέρες, συζητά τα προβλήματά της με την υπηρέτρια και παίρνει τις αποφάσεις της.

A Private Experience – Στην πόλη Κάνο ξεσπούν ταραχές όταν κάποιος οδηγεί το αυτοκίνητό του πάνω από ένα αντίτυπο του Κορανίου. Δυο γυναίκες προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους αναζητώντας καταφύγιο σ’ ένα εγκαταλειμμένο μαγαζί. Η μια είναι χριστιανή και η άλλη μουσουλμάνα, ωστόσο μέσα από τη συζήτηση ανακαλύπτουν ότι είναι περισσότερα αυτά που τις ενώνουν από εκείνα που τις χωρίζουν. Εξάλλου: «Οι καμένοι άνθρωποι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, μυρίζουν και μοιάζουν οι ίδιοι».

Ghosts – Ένας συνταξιούχος καθηγητής συναντά ένα φάντασμα, ή μάλλον κάποιον που πιστεύει ότι είναι φάντασμα, ένα ακόμη θύμα του πόλεμου της Μπιάφρα. Όπως διαβάζουμε: «Ο Ικέννα είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που κουβαλούν μαζί τους το βάρος αυτών που μπορούν να συμβούν». Με αφορμή αυτή τη συνάντηση ανατρέχει νοητικά στο οδυνηρό παρελθόν, ρίχνοντας πού και πού ματιές στο απελπισμένο παρόν. Μέσα από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του μαθαίνουμε ότι αν και μπορεί να έχει μια καλύτερη ζωή, είναι αποφασισμένος να παραμείνει εκεί, στην πόλη του, την Ν’ Σούκα, αφού αν πάει στην κόρη του στην Αμερική η ζωή του θα είναι τόσο άνετη που θα μοιάζει αποστειρωμένη. Εξάλλου, είναι και το φάντασμα της γυναίκας του που τον επισκέπτεται συχνά-πυκνά, κι αυτό δε θα ήθελε ποτέ να το εγκαταλείψει.

On Monday of Last Week: Μια νιγηριανή δουλεύει σαν οικιακή βοηθός στο σπίτι ενός δικηγόρου στις ΗΠΑ, η γυναίκα του οποίου είναι καλλιτέχνης. Μέσα από τη ζωή του ζευγαριού προσπαθεί να εντοπίσει τις διαφορές εκείνης της χώρας με την πατρίδα της, αλλά και να διευρύνει τη ματιά της. Μέχρι που φτάνει να ερωτευτεί τη γυναίκα, για την οποία θέλει να ποζάρει γυμνή. Ωστόσο, η ζωή κάνει τα δικά της, φέρνοντας μια οδυνηρή ανατροπή.

Jumping Monkey Hill – Αυτή είναι μάλλον η πιο «αδύναμη» ιστορία της συλλογής. Συγγραφείς από διάφορες αφρικανικές χώρες μαζεύονται σε ένα τουριστικό θέρετρο στη Νότιο Αφρική και έναντι της φιλοξενίας είναι υποχρεωμένοι να γράψουν ένα διήγημα. Η συγγραφέας από τη Νιγηρία αφηγείται την ιστορία της ζωής της, την οποία όμως οι άλλοι «απορρίπτουν» υποστηρίζοντας ότι δεν είναι καθόλου αληθοφανής.

The Thing Around Your Neck – Αυτό είναι ίσως το καλύτερο διήγημα που συναντάμε εδώ. Ένα κορίτσι κερδίζει στη λοταρία την πράσινη κάρτα για τις ΗΠΑ. Σπεύδει λοιπόν να μετακομίσει εκεί, όπου θα τη φιλοξενήσει ένας θείος της, που υποστηρίζει ότι οι αμερικανοί: «Είναι ένα μείγμα άγνοιας και αλαζονείας». Αυτό προτού προσπαθήσει να της τα ρίξει. Όταν το κάνει εκείνη εγκαταλείπει το Μέιν και μετακομίζει σε μια μικρή πόλη του Κονέκτικατ, όπου πιάνει δουλειά σα σερβιτόρα. Σιγά-σιγά στρώνει τη ζωή της, ερωτεύεται, αλλά το μυαλό της επιστρέφει ξανά και ξανά σ’ αυτά που άφησε πίσω της, στο χθες όπου: «Ήτανε συνηθισμένη να αποδέχεται αυτά που η ζωή της έδινε, να γράφει ό,τι η ζωή της υπέβαλλε».

The American Embassy – Μια γυναίκα στέκεται στην ουρά της απελπισίας μπροστά από την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λάγκος, ελπίζοντας ότι όταν έρθει η σειρά της θα μπορέσει να ζητήσει άσυλο. Η σκέψη της ταξιδεύει στο πρόσφατο παρελθόν, στη ζωή της που ανατράπηκε από τη μια στιγμή στην άλλη: με τη φυγάδευση του δημοσιογράφου άντρα της απ’ τη χώρα, με την κατά λάθος δολοφονία του τετράχρονου γιου της, που τη στοιχειώνει. Στο τέλος-τέλος δεν πολυπροσπαθεί να πάρει τη βίζα, καθώς μοιάζει να λυγίζει κάτω από το βάρος της απώλειας, χωρίς ωστόσο να σπάει.

The Shivering – Μια νιγηριανή γυναίκα που φοιτά στο Πρίνστον μαθαίνει για ένα αεροπορικό δυστύχημα στη χώρα της και ταράζεται πολύ, αφού πολύ πιθανόν στην πτήση να επέβαινε και ο πρώην φίλος της, κάποιος που «υποδυόταν τη ζωή του, αλλά δεν τη ζούσε». Τις δύσκολες εκείνες ώρες φτάνει κοντά της ένας από μηχανής θεός, ένας άλλος νιγηριανός φοιτητής, που μοιάζει να της προσφέρει εκείνο που πιότερο χρειάζεται, έναν ώμο ν’ ακουμπήσει. Ο πρώην είναι τελικά ζωντανός, κάτι που τη χαροποιεί, ωστόσο δε σταματά στιγμή να μιλάει για κείνον. Σιγά-σιγά γίνεται φίλη με τον θρησκευόμενο και γκέι συντοπίτη της, που μοιάζει να την καταλαβαίνει καλύτερα από κάθε άλλον. Το τέλος της ιστορίας βρίσκει τους δυο τους στην εκκλησία, όπου η γυναίκα σκέφτεται πόσο άχρωμη μοιάζει η τελετή σε σύγκριση μ’ αυτές στις οποίες κάποτε παρίστατο στο Λάγκος.

The Arrangers of Marriage – Νιγηριανή παντρεύεται με συνοικέσιο ένα σχεδόν γιατρό και μετακομίζει μαζί του στη Νέα Υόρκη. Εκείνος προσπαθεί να την μεταμορφώσει σε αμερικανίδα, διορθώνοντας συνεχώς τα αγγλικά της και αλλάζοντας ακόμη και το όνομά της. Όταν μαθαίνει ότι υπήρξε παντρεμένος ξανά αποφασίζει να τον εγκαταλείψει, αλλά τελικά δεν το κάνει αφού δεν έχει που να στραφεί. Μοναδική της παρηγοριά η φιλία με μια αφροαμερικανή που έχει όνομα Σουαχίλι, κάτι που της προκαλεί πραγματική έκπληξη.

Tomorrow Is Too Far – Ο τίτλος της ιστορίας είναι το όνομα ενός θανατηφόρου φιδιού. Ένα τέτοιο φίδι και η ασυγχώρητη κακία των παιδιών ήταν που οδήγησε ένα αγόρι στο θάνατο. Το τι συνέβηκε το μαθαίνουμε μέσα από τη σε δεύτερο πρόσωπο αφήγηση της αδελφής του νεκρού.

The Headstrong Historian – Αυτή είναι η μοναδική ιστορία που περιέχει απόηχους από το απόμακρο ιστορικό χθες της Νιγηρίας. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που παντρεύτηκε τον άντρα που αγαπούσε και όχι αυτόν που τις επέβαλλαν οι κανόνες της μικρής κοινωνίας όπου ζούσε, με αποτέλεσμα να γίνει «καταραμένη». Σαν τέτοια δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, τα οποία έχανε το ένα μετά το άλλο. Μέχρι που η τύχη της χαμογέλασε κι απόκτησε ένα γιο, ο οποίος στο μέλλον θα την έκανε λίγο περήφανη και θα την απογοήτευε πολύ. Το πικρό ποτήρι της απόγνωσης θα της χάριζε και ο εγγονός της, αλλά τελικά τη χαρά της ζωής και τη δικαίωση της ύπαρξής της θα την έβρισκε στο πρόσωπο της εγγονής της, Γκρέις, που κάποια μέρα κόντρα σε όλους και σε όλα θα γινόταν η «ξεροκέφαλη ιστορικός» του τίτλου, και θα κατάφερνε να φέρει στο φως τις αλήθειες του λαού της, τις οποίες ιεραπόστολοι και αποικιοκράτες, προσπαθούσαν για χρόνια και χρόνια να παραχαράξουν.

Δε διάβασα ακόμη τα άλλα δύο βιβλία της Άντιτσι, αλλά στο δύσκολο είδος του διηγήματος μοιάζει να τα πηγαίνει μια χαρά, κι ας διακρίνω πού και πού κάποιες μάλλον αμήχανες στιγμές. Η γραφή της, ντοκουμενταριστική, κάπου θυμίζει τον Τσίνουα Ατσέμπε, ένα βιβλίο του οποίου είχα τη χαρά να διαβάσω πρόσφατα. Δυο φωνές από μια χώρα, που μοιάζει σήμερα όσο ποτέ άλλοτε να τις έχει ανάγκη.

Ζητούνται εθελοντές

Η ΜΚΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ αναζητά εθελοντές για τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιήσει στις 27 & 28 Μαρτίου στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο κέντρο της Αθήνας.

Στην πλατεία θα στηθεί περίπτερο της οργάνωσης το οποίο θα λειτουργεί από τις 10.00 έως τις 16.00. Παράλληλα, θα πραγματοποιηθούν διάφορα happening χορού, θεάτρου, μουσικής.
Επιπλέον θα συγκεντρώνονται υπογραφές για την Διακήρυξη Κατά της φτώχειας στην Αφρική.

Οι εθελοντές παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με το γραφείο της οργάνωσης μέχρι την Δευτέρα, 22 Μαρτίου για περισσότερες λεπτομέρειες. Η συμμετοχή σας απαιτεί μόνο της διάθεση χρόνου για το στήσιμο των εκδηλώσεων και την επιτυχημένη πραγματοποίηση τους.

Ελάτε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας κατά της φτώχειας στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο.


ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ
Πανσελήνου 35 & Καστελλίου 13-15, Γαλάτσι Αττικής, Τ.Κ. 111 41
Τηλ. 210 8069737, Fax: 2102029247
www.citizensforafrica.org.gr
E-mail: citizensforafrica@gmail.com

Οι φυλετικοί πόλεμοι της Νιγηρίας

Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την πρόσφατη σφαγή των 500 χριστιανών στο κρατίδιο Πλατό της Νιγηρίας από ένοπλους μουσουλμάνους ως «πόλεμο των πολιτισμών» και διαμάχη με θρησκευτικά αίτια.

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι μάλλον πιο σύνθετη.

Στην Κεντρική Νιγηρία συναντώνται οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, όμως στη χώρα αυτή, όπου συνυπάρχουν σε ομοσπονδία 36 αυτόνομα κρατίδια και 250 διαφορετικές εθνικές και θρησκευτικές ομάδες, οι συμμαχίες και τα συμφέροντα της κάθε μιας αποτελούν διακριτές περιπτώσεις που δεν ενσωματώνονται σε έναν κανόνα, ούτε και υπακούουν στις θεωρίες του Χάντιγκτον.

Η διαμάχη χριστιανών - μουσουλμάνων έχει τις ρίζες της στην αποικιοκρατία, με τον πληθυσμό χωρισμένο στα δύο (50,5% μουσουλμάνοι, 48,5% χριστιανοί) και τη βαριά κληρονομιά του εμφύλιου πολέμου στη Μπιάφρα, στα τέλη του '60, που χαρακτηρίστηκε και πάλι τότε «θρησκευτική διαμάχη».

Και ναι, πράγματι, οι στασιαστές της Μπιάφρα που ανακήρυξαν ανεξάρτητο κράτος και αποσχίσθηκαν προσωρινά από τη Νιγηρία ήταν μεν χριστιανοί με αντίπαλους μουσουλμάνους, αλλά το υπόβαθρο της σύγκρουσης ήταν εθνοτικό, φυλετικό, καθώς οι αντάρτες της Μπιάφρα ανήκαν στη φυλή Λ'γκμπο, που κυριαρχεί στη Νοτιοανατολική Νιγηρία και ακολουθεί σχεδόν στο σύνολό της την Καθολική Εκκλησία.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία

Το λουλούδι της ερήμου

Το αφρικανικό όνειρο

O Ουίλιαμ Καμκουάμπα γεννήθηκε το 1987 στο Μαλάουι, μια από τις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής. Στα 14 του αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο.

Ήταν το μοναδικό αγόρι μιας οικογένειας με επτά παιδιά. Το 2001 μια τρομερή ξηρασία έπληξε το Μαλάουι, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να πεθάνουν σ΄ όλη τη χώρα από την πείνα. Ο Ουίλιαμ φιλοδοξούσε από μικρός να σπουδάσει και να ζήσει μια διαφορετική ζωή από αυτή του αγρότη πατέρα του.

Όμως ήταν υποχρεωμένος να αφήσει το σχολείο. Αφενός η οικογένειά του δεν μπορούσε να πληρώνει τα δίδακτρα (γύρω στα 80 δολάρια τον χρόνο), αφετέρου έπρεπε να βρει δουλειά για να βοηθήσει την οικογένειά του να επιβιώσει.

Επέστρεψε στο χωριό του, το Μασιτάλα, εν μέσω της ξηρασίας και έβαλε σκοπό του να φέρει ώς εκεί νερό και ηλεκτρικό για να βελτιώσει τη ζωή της οικογένειας και των συγχωριανών του. Είχε κλίση στις θετικές επιστήμες και βυθίστηκε σε βιβλία τα οποία είχε δανειστεί από μια βιβλιοθήκη. Με τη βοήθεια ενός εγχειριδίου, κατασκεύασε μια αιολική γεννήτρια χρησιμοποιώντας ευκαλύπτους, παλιά εξαρτήματα από ποδήλατα και τρακτέρ και υλικά τα οποία συγκέντρωσε από μια μάντρα για παλιοσίδερα. Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια της οικογένειας και των γειτόνων του (στο Μαλάουι, μόνο το 2% του πληθυσμού απολαμβάνει την «πολυτέλεια» της ηλεκτροδότησης), κατάφερε να παραγάγει ηλεκτρισμό. Ο Ουίλιαμ Καμκουάμπα έγινε ήρωας για όλους εκείνους που ώς τότε τον θεωρούσαν τρελό. Λίγο αργότερα, εγκατέστησε στο χωριό μια αντλία που λειτουργούσε με ηλιακή ενέργεια για να εκμεταλλευθεί μια πηγή πόσιμου νερού που υπήρχε στην περιοχή, μετά κατασκεύασε άλλη μια αιολική γεννήτρια για να αρδεύει τα χωράφια των γονιών και των συγγενών του.

Τα επιτεύγματά του γρήγορα τράβηξαν πάνω του την προσοχή. Ο Ουίλιαμ Καμκουάμπα κλήθηκε να συμμετάσχει σε μια διάσκεψη για την τεχνολογία που έγινε στην Τανζανία, ενώ η φωτογραφία του δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της «Ουώλ Στρητ Τζέρναλ». Πέρυσι κυκλοφόρησε σε βιβλίο η ιστορία του («Τhe boy who harnessed the wind», Το αγόρι που τιθάσευσε τον άνεμο), την οποία συνυπογράφει με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Μπράιαν Μίλερ και η οποία κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα και στα γαλλικά (Εκδ. Ρresses de la Cite). Χάρη σε μια υποτροφία, ο Ουίλιαμ Καμκουάμπα παρακολουθεί σήμερα μαθήματα στο πολύ καλό Παναφρικανικό Λύκειο του Γιοχάνεσμπουργκ. Προσκαλείται τακτικά στο εξωτερικό για να συμμετέχει σε συνέδρια και οι επινοήσεις του παρουσιάσθηκαν σε έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Επιστημών και Βιομηχανίας του Σικάγου.

Από τα Νέα

Πολεμώντας την πολιομυελίτιδα

Σε νέα φάση το πρόγραμμα εμβολιασμού κατά της πολιομυελίτιδας σε χώρες της Αφρικής όπως η Νιγηρία, στην οποία οι μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες είχαν εμποδίσει τις προηγούμενες προσπάθειες. Στη νέα επιχείρηση θα εμβολιαστούν 85 εκατομμύρια παιδιά σε 19 χώρες.

Η Πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Εξάλειψη της Πολιομυελίτιδας φαινόταν να βρίσκεται κοντά στο στόχο της το 2003, μέχρι που ορισμένοι μουλάδες σε βόρειες περιοχές της Νιγηρίας άρχισαν να αντιδρούν, υποστηρίζοντας ότι τα εμβόλια ήταν επίτηδες μολυσμένα από τη Δύση ώστε να προκαλούν AIDS και στειρότητα.

Αποτέλεσμα της διακοπής των εμβολιασμών ήταν ένα νέο ξέσπασμα πολιομυελίτιδας, το οποίο ξεκίνησε το 2008 στη Νιγηρία και γρήγορα επεκτάθηκε σε όλη τη δυτική Αφρική μέχρι τη Μαυτιρανία.

Η μουσουλμανική θρησκευτική ηγεσία αναθεώρησε τη στάση της και από τον Ιανουάριο του 2009 προσφέρει στήριξη στο πρόγραμμα εμβολιασμού, αναφέρει το Reuters.

Το νέο πρόγραμμα θα καλύψει παιδιά κάτω των 5 ετών. Ξεκινά στις 6 Μαρτίου στη Νιγηρία και θα επεκταθεί αργότερα σε 18 χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Αφρικής, ανακοίνωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Στην προσπάθεια συμμετέχουν 400.000 εθελοντές, διάφορες υπηρεσίες του ΟΗΕ, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και ο Ροταριανός Όμιλος.

Ο ιός της πολιομυελίτιδας μεταδίδεται από την έμμεση επαφή τα κόπρανα ασθενών, συνήθως μέσω μολυσμένου νερού. Προκαλεί παράλυση, μυική ατροφία, δυσμορφίες και σε κάποιες περιπτώσεις θάνατο.

Η ασθένεια παραμένει ενδημική και στο Αφγανιστάν, την Ινδία και το Πακιστάν, όπου τα προγράμματα εμβολιασμού θα συνεχιστούν.

Στη διάρκεια του 2009 αναφέρθηκαν παγκοσμίως 1.606 κρούσματα. Μέχρι το 1998, όταν ξεκίνησε η Πρωτοβουλία του ΟΗΕ για την Παγκόσμια Εξάλειψη της Πολιομυελίτιδας, η ασθένεια παρέλυε καθημερινά σχεδόν 1.000 παιδιά σε 125 χώρες.

Από το Βήμα

Όνειρα την εποχή του πολέμου

Το 1938, στο Kamirithu, ένα χωριό στην περιοχή του Λιμούρου στην Κένυα, γεννήθηκε ο Ngugi wa Thiongo, το πέμπτο παιδί της τρίτης γυναίκας του πατέρα του, σε μια πολυγαμική οικογένεια με τέσσερεις γυναίκες, που και τις τέσσερις αναγνώριζε και θεωρούσε μητέρες του.

Η πρώτη ήταν η αφηγήτρια – η παραμυθού, αυτή που ήξερε να μαζεύει τα παιδιά το βράδυ γύρω από τη φωτιά και να αφηγείται ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές, που κρατούσαν τόσο όσο χρειαζόταν να μαγειρευτεί το φαγητό.
Αν το φαγητό ήταν πράσινο καλαμπόκι, η ιστορία έπρεπε να κρατήσει μισή ώρα. Το ίδιο και με τις γλυκοπατάτες. Αν όμως είχαν να ψήσουν κάτι που ήθελε περισσότερο χρόνο, όπως μαραντάμυλα, έπρεπε να πλέξουν τις ιστορίες ώστε να κρατήσουν περισσότερο, να συνδυάσουν τα κατορθώματα των ηρώων ώστε τα παιδιά να μείνουν ξύπνια.
΄Ηταν ιστορίες που επινοούσαν και ιστορίες που ήξεραν γιατί τις είχαν ακούσει ο ένας από τον άλλο. Η τροποποίηση και το πλέξιμο των ιστοριών που βασιζόταν στους αρχετυπικούς μύθους της παράδοσης, ήταν το πρώτο εργαστήρι για την τέχνη της αφήγησης, πριν ακόμα ο μικρός Ngugi πάει σχολείο.

Η συνέχεια στις Πινακίδες από κερί

Η σύλληψη της «λαίδης Γενοκτονία»

Για χρόνια, η Αγκάτ Χαμπιαριμάνα ζούσε ήσυχα σ΄ ένα προάστιο του Παρισιού ως η τραγική χήρα του πρώτου από τα εκατοντάδες χιλιάδες τραγικά θύματα της γενοκτονίας στη Ρουάντα. Προχθές συνελήφθη κατηγορούμενη ότι βοήθησε να οργανωθεί αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την επίσκεψη του Νικολά Σαρκοζύ στη Ρουάντα, την πρώτη αρχηγού του γαλλικού κράτους κατά την τελευταία 25ετία, η Αγκάτ Χαμπιαριμάνα συνελήφθη στο σπίτι της στο Κουρκουρόν, νοτίως του Παρισιού. Αφέθηκε αργότερα ελεύθερη, όμως της απαγορεύθηκε η έξοδος από τη Γαλλία και είναι υποχρεωμένη να εμφανίζεται μια φορά τον μήνα σε δικαστή. Έχει μπροστά της μια δικαστική μάχη για να αποφύγει να εκδοθεί στη Ρουάντα, τη χώρα που είδε για τελευταία φορά στις 9 Απριλίου 1994. Οι γαλλικές δυνάμεις τη βοήθησαν να περάσει στο Κονγκό τρεις ημέρες αφού το αεροπλάνο που μετέφερε τον σύζυγό της, τον πρόεδρο Ζουβενάλ Χαμπιαριμάνα, καταρρίφθηκε κοντά στο αεροδρόμιο του Κιγκάλι. Η ίδια ισχυρίζεται πως δεν είχε καμιά επιρροή στις κρατικές υποθέσεις και καμιά σχέση με το όργιο των σφαγών, που μέσα σε 100 ημέρες στοίχισαν τη ζωή σε 800.000 ανθρώπους, κυρίως μέλη της φυλής των Τούτσι.

Η συνέχεια στα Νέα