
Η πρώτη ήταν η αφηγήτρια – η παραμυθού, αυτή που ήξερε να μαζεύει τα παιδιά το βράδυ γύρω από τη φωτιά και να αφηγείται ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές, που κρατούσαν τόσο όσο χρειαζόταν να μαγειρευτεί το φαγητό.
Αν το φαγητό ήταν πράσινο καλαμπόκι, η ιστορία έπρεπε να κρατήσει μισή ώρα. Το ίδιο και με τις γλυκοπατάτες. Αν όμως είχαν να ψήσουν κάτι που ήθελε περισσότερο χρόνο, όπως μαραντάμυλα, έπρεπε να πλέξουν τις ιστορίες ώστε να κρατήσουν περισσότερο, να συνδυάσουν τα κατορθώματα των ηρώων ώστε τα παιδιά να μείνουν ξύπνια.
΄Ηταν ιστορίες που επινοούσαν και ιστορίες που ήξεραν γιατί τις είχαν ακούσει ο ένας από τον άλλο. Η τροποποίηση και το πλέξιμο των ιστοριών που βασιζόταν στους αρχετυπικούς μύθους της παράδοσης, ήταν το πρώτο εργαστήρι για την τέχνη της αφήγησης, πριν ακόμα ο μικρός Ngugi πάει σχολείο.
Η συνέχεια στις Πινακίδες από κερί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου