Greg Marinovich and Joao Silva: The Bang Bang Club

Αυτό είναι χωρίς καμία υπερβολή ένα από τα πιο συγκλονιστικά βιβλία που διάβασα στη ζωή μου. Μιλά για τις εμφύλιες διαμάχες που ξέσπασαν ανάμεσα στους οπαδούς του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου και του Ινγκάθα, λίγο προτού ανατείλει στα χώματα της Νοτίου Αφρικής ο ήλιος της Δημοκρατίας.
Πρόκειται για ένα βιβλίο ντοκουμέντο που μιλά για το μίσος και το θάνατο, για την απώλεια κάθε είδους λογικής και ανθρωπιάς, κάτω από συνθήκες σκότους. Ο αφηγητής ένας, οι παραμυθάδες δύο, μέλη μιας παρέας φωτορεπόρτερ που κάθε μέρα έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, σε μια προσπάθεια να βγάλουν την τέλεια φωτογραφία, να στείλουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο εικόνες από τον παραλογισμό μιας υποκινούμενης από τους λευκούς εμφύλιας σφαγής.
Το κείμενο, είν’ αλήθεια, δε διεκδικεί κάποιες λογοτεχνικές δάφνες, αλλά αποτελεί ένα μοναδικό χρονικό, για τη φιλία, την τρέλα, την απώλεια, το θάνατο. Εκείνο που μοιάζουν να θέλουν να μας πουν οι συγγραφείς είναι ότι: «Όταν παίζεις με το κάθε μέρα ζάρια με το θάνατο, δεν μπορεί, κάποια μέρα θα σε κερδίσει.»
Και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, όλοι έχασαν κάτι ή κάποιον. Άλλοι σπίτια και περιουσίες, άλλοι τα παιδιά τους και τους πατεράδες τους, άλλοι τα λογικά τους. Κάποιος απ’ την παρέα αυτοκτόνησε, αφού τα ναρκωτικά δεν τον βοηθούσαν πια να ξεφύγει απ’ τους εφιάλτες του, κάποιος τα παράτησε όλα και άρχισε να φωτογραφίζει τοπία, γάμοι και ζωές διαλύθηκαν, ψέματα αποκαλύφθηκαν, μάσκες έπεσαν.
Μου αρέσει η ωμή αυτή παράθεση της πραγματικότητας. Τα γεγονότα που αφηγούνται οι συγγραφείς συγκλονιστικά, οι εικόνες σπαρακτικές.
Και όλα αυτά με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο μαρτυράνε ότι αν δεν ήταν κι ο Μαντέλα, η χώρα δε θα γλίτωνε με τίποτα τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Μαντέλα, με το παράδειγμά του άνοιξε το δρόμο για μια νέα δημοκρατική Νότιο Αφρική, μια χώρα πρότυπο, που ακόμη βρίσκεται στη σφαίρα του ονείρου, αλλά που τουλάχιστον δεν έχει διολισθήσει ξανά σ’ έναν ανόητο και οδυνηρό κύκλο αίματος.

Η πιο πάνω φωτογραφία χάρισε το Πούλιτζερ στον Κέβιν Κάρτερ, ένα από τα εκλεκτά μέλη της παρέας. Τρεις μήνες μετά αυτοκτόνησε...

Πιο αγαπητή προσωπικότητα στον κόσμο ο Νέλσον Μαντέλα

Πιο αντιπαθητική ο Τζορτζ Μπους

Ο Νέλσον Μαντέλα είναι η πιο αγαπητή προσωπικότητα στον κόσμο, σε αντίθεση με τον αμερικανό πρόεδρο, Τζορτζ Μπους που είναι τελευταίος στις προτιμήσεις του κόσμου μαζί με τους ηγέτες του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, όπως δείχνει μια καναδική σφυγμομέτρηση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Μελέτη του Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων "Angus Reid Strategies" για λογαριασμό του μεγάλης κυκλοφορίας καναδικού περιοδικού "Maclean's" κατέταξε 19 προσωπικότητες του πολιτικού κόσμου ρωτώντας πολίτες από 20 χώρες και κατέγραψε τη δημοτικότητά τους.
Ο πρώην πρόεδρος της Νότιας Αφρικής και ήρωας-αγωνιστής για την κατάργηση του απαρτχάιντ, Νέλσον Μαντέλα, έρχεται πρώτος σε δημοτικότητα και ακολουθεί ο πρόεδρος της Microsoft και γνωστός φιλάνθρωπος, Μπίλ Γκέιτς.
Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο Δαλάι-Λάμα, στην τέταρτη ο γνωστός τραγουδιστής και αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Μπόνο, ακολουθεί ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, ενώ έκτος έρχεται ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Αναν. Ο πρόεδρος Μπους βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις, είναι 16ος και ακολουθείται μόνο από τον ιρανό πρόεδρο, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Νασράλα και τον βορειοκορεάτη πρόεδρο Κιμ Γιονγκ Ιλ. Πάνω από τον κ. Μπους, στην 15η θέση βρίσκεται ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες .
Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων, αναφέρει σε ανακοίνωσή του ότι η κατάταξη του κ. Μπους αξίζει να επισημανθεί ιδιαιτέρως γιατί βρίσκεται στο τέλος-τέλος μαζί με πολιτικούς τους ζητά από τη διεθνή κοινότητα να τους απορρίψει ως επικίνδυνους. Χαμηλές θέσεις στον κατάλογο των πλέον αγαπητών προσωπικοτήτων καταλαμβάνουν τόσο ο βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, 12ος, όσο και ο Πάπας Βενέδικτος 13ος αλλά και η Κοντολίζα Ράις 14η.

Από την Καθημερινή

Wilbur Smith: The Triumph of the Sun

Ο Ουίλμπουρ Σμιθ είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς. Ένας από εκείνους που πάντα καταφέρνουν να με συνεπάρουν με την πλοκή των έργων τους και τη δράση των ηρώων τους, μεταδίδοντάς μου ταυτόχρονα κάποιες γνώσεις.
Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι περισσότερα έμαθα από τα βιβλία του εν λόγω κυρίου για τη Ζιμπάμπουε, παρά από τα ιστορικά βιβλία.
Στο τελευταίο του μυθιστόρημα, τον «Θρίαμβο του Ήλιου», μας ταξιδεύει στο Σουδάν του 19ου αιώνα, όπου ξεσπά ένας αιματηρός πόλεμος ανάμεσα στους πολέμαρχους και πιστούς στον απεσταλμένο του Μωάμεθ ιμάμη Μαχντί, και τις δυνάμεις της Αιγύπτου, που με τη στήριξη των βρετανών εξουσιάζουν τη χώρα. Το Χαρτούμ τελεί υπό συνεχή αποκλεισμό, η πείνα και η χολέρα θερίζουν, οι άμυνες και οι αντοχές των πολιορκημένων γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο αδύνατες. Μέσα σ’ αυτό, λοιπόν, το κλίμα φθοράς, πόνου και παρακμής, όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται, κάποιοι προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανή, με νύχια και με δόντια, την ελπίδα.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα, αλλά που και που κάτι συμβαίνει, που αναπτερώνει τις ελπίδες.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες συναντώνται δύο από τις πιο φημισμένες δυναστείες των βιβλίων του Σμιθ: Οι Κόρτνι και οι Μπάλανταϊνς. Ο Ράιντερ Κόρτνι είναι ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας και τυχοδιώκτης, ο Πένροντ Μπάλανταϊν είναι ένας παρασημοφορημένος λοχαγός των βρετανών Ουσάρων. Η τύχη στέλνει συνέχεια τον ένα στο δρόμο του άλλου: ερωτεύονται την ίδια γυναίκα, στρατεύονται στον ίδιο σκοπό, ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, θα μπορούσαν ακόμη και να μισήσουν ο ένας τον άλλο, αλλά η μοίρα τους θέλει αντί εχθρούς στενούς σύμμαχους.
Ο Σμιθ φτιάχνει και πάλι μια περιπετειώδη ιστορία με καταιγιδιστική δράση, που καθηλώνει, αλλά που υστερεί σε σχέση με τα προηγούμενά του βιβλία σ’ ένα τομέα: στις εκπλήξεις, ή, αν προτιμάτε, στις ανατροπές. Με μια λέξη, αυτό είναι ένα βιβλίο, προβλέψιμο. Εδώ έχουμε όλες τις καθιερωμένες από το συγγραφέα προσωπικές διαμάχες, τις προδοσίες, τους ηρωισμούς.
Ωστόσο, για να λέμε τα πράγματα ακριβώς όπως έχουν, μία έκπληξη μας την επιφυλάσσει ο Σμιθ. Κι αυτή είναι ο έντονος ερωτισμός που αποπνέει το κείμενο. Παλλακίδες, αθώα κορίτσια και στην πρώτη ερωτική αφύπνιση γυναίκες, παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του. Ο έρωτας μοιάζει να είναι το κυρίαρχο στοιχείο, και είναι και το μόνο μας δίνει τις όποιες ανατροπές.
Είναι φανερό ότι ο Σμιθ γράφοντάς το ήταν ακόμη επηρεασμένος από το νέο του έρωτα, τη γυναίκα που παντρεύτηκε μόλις πρόσφατα, και την οποία περιγράφει σαν: “my helpmate, playmate, soulmate, wife and best friend”.
Όπως και νάχει, ο «Θρίαμβος του Ήλιου» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, που μιλάει για τον έρωτα και την Αφρική. Για δύο έρωτες δηλαδή...
Ο Σμιθ είναι με διαφορά ο πιο εμπορικά επιτυχημένος λευκός αφρικανός συγγραφέας. Τα βιβλία του στην Ελλάδα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Bell.

Καλά Νέα

Επιτέλους, μια ευχάριστη είδηση από τη Ζιμπάμπουε. Δικαστήριο του Μπουλοβάγιο απάλλαξε από τις κατηγορίες που τις βάρυναν - λόγω έλλειψης επιβαρυντικών στοιχείων - 180 γυναίκες, που είχαν συλληφθεί τον περασμένο Αύγουστο, στη διάρκεια διαδήλωσης που οργάνωσαν στην πόλη. Αφορμή γι' αυτή στάθηκε η απόφαση της κυβέρνησης να αλλάξει και πάλι το νόμισμα της χώρας. Οι γυναίκες υποστήριξαν ότι εκείνο που πρέπει ν' αλλάξει δεν είναι το νόμισμα αλλά η κυβέρνηση.
Η συνέχεια στο BBC από όπου και η φωτογραφία.

Κλέμμενο, αλλά πολύ σχετικό

Starbucks: Οι «αποικιοκράτες» του καφέ
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 27/10/06, καθώς και έκκληση για σχετική δράση της Oxfam.Την προσπάθεια της Αιθιοπίας να κατοχυρώσει ως εμπορικά σήματα τις αιθιοπικές ποικιλίες καφέ Sidamο, Harar, και Yirgacheffe, προσπαθεί να εμποδίσει η ισχυρή αμερικανική αλυσίδα καφέ Starbucks, προκαλώντας καταγγελίες για «κλοπή του Τρίτου Κόσμου» από ανθρωπιστικές οργανώσεις...

Η συνέχεια στ0 Ημερολόγιο Καταστρώματος

Η επέλαση της Κίνας στην Αφρική

Ή, γιατί φταίνε για όλα οι αμερικάνοι...

"Η Κίνα θα παράσχει 5 δισεκατομμύρια δολάρια -υπό μορφή πιστώσεων και δανείων- σε χώρες της Αφρικής τα επόμενα τρία χρόνια και σχεδιάζει να διπλασιάσει την οικονομική βοήθεια προς την καθυστερημένη από πλευράς υποδομών, αλλά εξαιρετικά προικισμένη από πλευράς φυσικών πόρων, ήπειρο έως το 2009, δήλωσε σήμερα Σάββατο ο πρόεδρος της χώρας, Χου Τζιντάο.
Ο Χου είπε στους απεσταλμένους των περισσοτέρων από 40 χωρών της Αφρικής οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στο Πεκίνο ότι η Κίνα θα παράσχει 3 δις δολάρια σε δάνεια υπό ευνοϊκούς όρους και 2 δις δολάρια ως πιστώσεις στην Αφρική.
"Η συνάντησή μας σήμερα θα μείνει στην ιστορία", είπε ο Χου, στην έναρξη της συνόδου Κίνας-Αφρικής.
Η Κίνα σχεδιάζει να διπλασιάσει το ποσό της βοήθειας που παρέχει εφέτος στην Αφρική έως το 2009, στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να δημιουργήσει μια νέου τύπου στρατηγική συμμαχία και να ενισχύσει τη συνεργασία της με τις χώρες της Μαύρης Ηπείρου σε ανώτερο επίπεδο, είπε ο Χου."

Τα πιο πάνω μετέδωσε χθες το ΑΠΕ, αλλά και τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων. Και σαν Αδαής που είμαι καθόλου δεν εκπλάγηκα. Θα ήθελα, ωστόσο, να προσθέσω κάποιες πληροφορίες στα πιο πάνω: Α) Η Κίνα είναι πλέον με διαφορά η χώρα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όπλων στην Αφρική. Β) Έχει αναλάβει σχεδόν πλήρως την εκμετάλλευση των πετρελαίων της Νιγηρίας, μπαίνοντας με την ισχύ του χρήματος στα αμερικάνικα χωράφια. Γ) Σε χώρες φτωχές όπως η Ζιμπάμπουε και η Σουαζιλάνδη, οι κινέζοι ελέγχουν σχεδόν τα πάντα, αφού δρόμοι, πανεπιστημία, γήπεδα κτλ, κτίζονται απ' αυτούς, είτε υπό μορφή "δωρεάς", είτε για κάποια τυπικά δήθεν τιμήματα. Μόνο στη Σουαζιλάνδη είδα τρία πανεπιστημιακά ιδρύματα που τελούν υπό τη φροντίδα των ανιδιοτελών κινέζων. Στην πρωτεύουσα Μπαμπάνε υπάρχουν τρία κινέζικα ταχυφαγάδικα και ένα μόλις αμερικάνικο. Παρόλ' αυτά, σαν έλληνες που είμαστε, ξέρουμε ότι κατά βάθος οι κινέζοι - όπως και οι ρώσσοι, άλλωστε - είναι πολύ καλά παιδιά και για όλα φταίνε οι αμερικάνοι. Γι' αυτό και δε βλέπουμε καμία διαδήλωση εναντίον των δύο πρώτων στα μέρη μας.

Το Μαύρο και το Λευκό

Δύο διαφορετικά περιστατικά έκαναν το μπλογκ αυτό να ξυπνήσει από τη φθινοπωρινή του νάρκη. Το πρώτο ήταν ο θάνατος του πρώην προέδρου της Νοτίου Αφρικής P.W. Botha, ενός από τους πιο φλογερούς υπέρμαχους των φυλετικών διακρίσεων στη χώρα. Μιλώντας γι' αυτόν ο Νέλσον Μαντέλα, που θα έπρεπε να τον μισεί μέχρις εσχάτων, είπε ότι προς το τέλος της θητείας του ο μακαρίτης έκανε κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, τα οποία ήρθε για να ολοκληρώσει ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ. Ο Μαντίμπα απόδειξε για μια ακόμη φορά το μεγαλείο της ψυχής του, δικαιολογώντας απόλυτα το χαρακτηρισμό που του αποδίδουν, σαν ο "Πατέρας του Έθνους".
Το δεύτερο περιστατικό έχει να κάνει με την καλή λευκή συγγραφέα Ναντίν Γκόρντιμερ, μέλος του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου και πολέμιο των φυλετικών διακρίσεων. Η τελευταία έπεσε πρόσφατα θύμα ληστείας μέσα στο ίδιο της το σπίτι, αλλά αντί να τα βάλει με τους ληστές τα έβαλε με το σύστημα που εκτρέφει τέτοιες καταστάσεις - αθωώνοντας ουσιαστικά τους νεαρούς εγκληματίες - εκφράζοντας ταυτόχρονα τις δικές της απόψεις για το πως θα μπορούσε να βελτιωθεί η κατάσταση. Διαβάστε σχετικά στον Γκάρντιαν
Ο δρόμος για την ελευθερία παραμένει μακρύς, αλλά όσο ακούγονται φωνές όπως αυτές του Μαντίμπα και της Γκόρντιμερ, δεν μπορούμε παρά να είμαστε λίγο, έστω, αισιόδοξοι για το μέλλον...