"Σώστε μας απ' τους σωτήρες!"

Η 12ΧΡΟΝΗ Ελίζαμπεθ περπατούσε στα χωράφια μαζί με τον αδελφό της, κοντά στην πόλη Μαν της βορειοδυτικής Ακτής του Ελεφαντοστού, όταν τους πλησίασε μια ομάδα δέκα κυανόκρανων του ΟΗΕ. Ο αδελφός της δέχθηκε ένα μπισκότο που του προσέφεραν· εκείνη αρνήθηκε. Καθώς προσπαθούσε να φύγει, ένας στρατιώτης την άρπαξε. «Με πέταξαν κάτω και με βίασαν. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήμουν τρομοκρατημένη. Έπειτα έφυγαν και με άφησαν να αιμορραγώ». Οι προύχοντες του χωριού της προσπάθησαν να καταγγείλουν το συμβάν στους αξιωματούχους του ΟΗΕ σε έναν γειτονικό καταυλισμό. Όπως χαρακτηριστικά λένε, τους άφησαν να περιμένουν για αιώνες κι έπειτα τους έδιωξαν.
Δεκάδες υποθέσεις
Είναι μόνο μία από τις δεκάδες υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων, ορισμένες φορές ακόμα και έξι ετών, κοριτσιών αλλά και αγοριών, από κυανόκρανους του ΟΗΕ καθώς και από μέλη οργανώσεων αρωγής, που κατέγραψε και καταγγέλλει η βρετανική οργάνωση Save the Children (Σώστε τα Παιδιά) σε νέα έκθεσή της. Μέλη της οργάνωσης πέρασαν έναν χρόνο μιλώντας με 129 κορίτσια και 121 αγόρια ηλικίας από 10 έως 17 ετών, καθώς και με αρκετούς ενηλίκους, στην Ακτή του Ελεφαντοστού, το Νότιο Σουδάν και την Αϊτή. Και διαπίστωσαν ότι παρά τη δέσμευση του ΟΗΕ για «μηδενική ανοχή», παρά τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί, η σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων κάποιες φορές με αντάλλαγμα λίγο φαγητό, άλλες απλώς διά της βίας- αποτελεί, δυστυχώς, συχνό φαινόμενο στις ζώνες του πολέμου και της καταστροφής. Και το χειρότερο, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν γίνεται ποτέ καταγγελία, αφού τα θύματα φοβούνται και ντρέπονται. Η βρετανική οργάνωση μάλιστα σημείωσε πως μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός κυανοκράνων και μελών οργανώσεων αρωγής εμπλέκονταιτο πρόβλημα όμως είναι τεράστιο. Ο ΟΗΕ καλωσόρισε την έκθεση και δεσμεύτηκε να τη μελετήσει.

Από Τα Νέα

Το μαύρο «απαρτχάιντ»

Τουλάχιστον 50 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και 35.000 εκτοπισθέντες είναι ο απολογισμός δύο εβδομάδων βίας εναντίον των μεταναστών στη Ν. Αφρική, με τον Τύπο της χώρας να κάνει λόγο για «εθνοκάθαρση» και τις επικρίσεις κατά του προέδρου Μπέκι να πληθαίνουν.

Αλλοι οκτώ νεκροί προστέθηκαν μέσα στο Σαββατοκύριακο στον κατάλογο των θυμάτων που αφορά μόνο την περιοχή του Γιοχάνεσμπουργκ, επίκεντρο των βιαιοτήτων, ενώ ο στρατός συνεχίζει να συμμετέχει στις προσπάθειες της αστυνομίας για αποκατάσταση της τάξης. Κάπου 10.000 μετανάστες, εκδιωκόμενοι από μη προνομιούχους Νοτιοαφρικανούς που τους προσάπτουν την άνοδο της ανεργίας και της εγκληματικότητας, κατέφυγαν χθες μαζικά στο Κέιπ Τάουν και χιλιάδες άλλοι πέρασαν τα σύνορα προς τις γειτονικές χώρες. Η Μοζαμβίκη έστησε τρεις πρόχειρους καταυλισμούς για να υποδεχτεί τους υπηκόους της που επιστρέφουν σε κατάσταση πανικού, ενώ στους κατακλυζόμενους καταυλισμούς πέριξ του Γιοχάνεσμπουργκ, ο Ερυθρός Σταυρός προειδοποιεί ότι πλησιάζει στα όρια των δυνατοτήτων του.Με τίτλους όπως «εθνοκάθαρση α λα νοτιοαφρικανικά», οι εφημερίδες της χώρας καλούσαν χθες ανοιχτά τον πρόεδρο Θάμπο Μπέκι να παραιτηθεί κατηγορώντας τον τόσο για την πολιτική του που οδήγησε σε ανισόρροπη οικονομική ανάπτυξη όσο και για την αδυναμία του να ορθώσει ηγετικό ανάστημα μεσούσης της κρίσης. Ο κ. Μπέκι απευθύνθηκε τελικώς χθες στο έθνος μέσω των κρατικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων καταγγέλλοντας «τις επονείδιστες πράξεις ορισμένων που κηλίδωσαν το όνομα της χώρας»: «Ποτέ, από τη γέννηση της Δημοκρατίας μας, δεν έχουμε δει τέτοια απανθρωπιά (...) Εάν η ξενοφοβία ριζώσει, θα μας γυρίσει πίσω σε ένα παρελθόν βίας που κανένας μας δεν μπορεί να δεχτεί». Ισως όμως είναι κάπως αργά για να συγκρατήσουν έναν οργισμένο πληθυσμό που πλήττεται από την ανεργία σε ποστοστό 40% και βρίσκεται παράλληλα αντιμέτωπος με τις συνέπειες της παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης.

Από την Ελευθεροτυπία

Φτωχοί εναντίον εξαθλιωμένων

Ο άνθρωπος έμοιαζε νεκρός, καθώς κειτόταν ακίνητος στη σκόνη του αυτοσχέδιου καταυλισμού. Το σώμα του, σαν μπουκάλι, απ’ το οποίο έτρεχε αίμα. Το παντελόνι του ήταν μουσκεμένο και κατακόκκινο από το αίμα.
Λίγο πιο πέρα, υπήρχαν οι ενδείξεις γι’ αυτά που είχε υποστεί. Αποκαΐδια μιας φωτιάς έδειχναν ότι είχε υποστεί βασανιστήρια. Κομμάτια ενός καμένου τζάκετ κρέμονταν ακόμη από το αριστερό χέρι του θύματος. Στη συνέχεια, καθώς ο κόσμος πλησίασε, μια ανάσα ίσα που έβγαινε απ’ το στήθος του. «Αυτός ο τύπος μπορεί να είναι ζωντανός», υπέθεσε κάποιος. Σαν να ήθελε να το επαληθεύσει, ο άνδρας κούνησε τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού.
Το συγκεντρωμένο πλήθος ούτε χάρηκε ούτε λυπήθηκε. Αν μη τι άλλο, οι τρομακτικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών γύρω από το Γιοχάνεσμπουργκ συνεχίζονταν ήδη επί μια εβδομάδα και για τα μάτια τους δεν ήταν παρά ένας ακόμη μετανάστης από το Μαλάουι ή τη Ζιμπάμπουε, μια ακόμη απώλεια στον συνεχιζόμενο διωγμό.
Αυτή η χώρα διανύει μια έξαρση ξενοφοβίας, καθώς φτωχοί Νοτιοαφρικανοί ξεσπούν την οργή τους εναντίον φτωχών μεταναστών, που βρίσκονται ανάμεσά τους. Ολα άρχισαν, στις 11 Μαΐου, στην ιστορική πόλη της Αλεξάνδρειας, κι έκτοτε επεκτάθηκαν σε άλλες περιοχές, μέσα και γύρω από το Γιοχάνεσμπουργκ, όπως Κλίβελαντ, Ντίεπσλουτ, Χίλμπροου, Τεμπίσα, Πριμρόουζ, Αϊβορι Παρκ και Τοκόζα.
Η αστυνομία χρησιμοποίησε τεράστιες ποσότητες άσφαιρων πυρών, για να διαλύσει ένα πλήθος περίπου 700 ανθρώπων, οι οποίοι εξωθούσαν τους ξένους να εγκαταλείψουν τον αυτοσχέδιο καταυλισμό Ραμαφόζα, έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ, όπως μετέδωσε το Ρόιτερς, την περασμένη Τρίτη. Πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα στον καταυλισμό.
Ωστόσο, ο αριθμός των νεκρών δεν δίνει παρά μια υπόνοια των επακόλουθων. Χιλιάδες μετανάστες εκδιώχθηκαν από τα φτωχικά σπίτια τους. Συνωστίζονται σε αστυνομικά τμήματα και άλλα δημόσια κτίρια του Γιοχάνεσμπουργκ, ορισμένοι με ό,τι πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους, πριν εισβάλλουν οι συμμορίες στα χαμόσπιτά τους, οι περισσότεροι μόνο με τα ρούχα, που φορούσαν όταν έφυγαν.
«Ηρθαν νύχτα και προσπάθησαν να μας σκοτώσουν, με ανθρώπους, που υποδείκνυαν «ποιος είναι ξένος και ποιος δεν είναι», λέει ο 28χρονος Τσαρλς Μάνικ, μετανάστης από τη Μοζαμβίκη.

Η συνέχεια στην Καθημερινή

Απολογείται για τα επεισόδια η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής

Οι αρχές της Νότιας Αφρικής εξέφρασαν χθες Παρασκευή για πρώτη φορά δημόσια τη λύπη τους και ζήτησαν συγγνώμη για το κύμα βίας εναντίον μεταναστών που έχει στοιχίσει τις ζωές τουλάχιστον 42 ανθρώπων και έχει οδηγήσει στον εκτοπισμό 17.000 άλλων, καθώς οι ταραχές επεκτείνονταν και σημειώνονταν σποραδικά επεισόδια στις επτά από τις εννέα επαρχίες της χώρας.
«Ανησυχούμε πολύ και ζητούμε συγγνώμη για όλα τα προβλήματα που προκάλεσαν τα συμβάντα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος Φουμζίλε Μλάμπο-Νγκσούκα στην διάρκεια επίσκεψής του στη Νιγηρία.
Αν και η βία στο Γιοχάνεσμπουργκ εμφανιζόταν να ελέγχεται από την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις, η αστυνομία ανέφερε επιθέσεις για πρώτη φορά στο Κέηπ Τάουν και αλλού.
Οι αρχηγοί κρατών που μετείχαν σε σύνοδο κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης (ΑΕ) στην Τανζανία «εξέφρασαν σοκ» για τα επεισόδια, που κατά αναθεωρημένες εκτιμήσεις της αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες οδήγησε στον εκτοπισμό 17.000 ανθρώπων.
Η έκρηξη ξενοφοβικής βίας άρχισε στο Κέηπ Τάουν στην διάρκεια δημόσιας εκδήλωσης για τον κίνδυνο της ξενοφοβίας στην παραγκούπολη Ντου Νουν, που αμαυρώθηκε από επεισόδια το απόγευμα της Πέμπτης.
«Ομάδες από το πλήθος άρχισαν να λεηλατούν καταστήματα που ανήκαν σε πολίτες από τη Ζιμπάμπουε και άλλους ξένους», είπε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας της πόλης Μπίλυ Τζόουνς, προσθέτοντας ότι 500 άνθρωποι προσέφυγαν σε κοινοτικά κτήρια για προστασία και 15 ύποπτοι συνελήφθησαν.
Η αστυνομία ανέφερε σποραδικά επεισόδια στην Ντέρμπαν, στην περιοχή ΚουαΖούλου Νατάλ, όπου ένας ξένος τραυματίσθηκε από πυρά, και στη Βορειοδυτική επαρχία, όπου δυο Πακιστανοί έπεσαν θύματα μαχαιρώματος. Για πρώτη φορά σημειώθηκαν επεισόδια και στη βορειότερη νοτιοαφρικανική επαρχία Λιμπόπο, όπου ένας άνδρας από την Μοζαμβίκη μαχαιρώθηκε και 11 άνθρωποι τραυματίσθηκαν.

Η συνέχεια στην Καθημερινή

Η ανυπότακτη αφρικανική γαζέλα

Η ολιγοήμερη εξαφάνισή της προ διμήνου κινητοποίησε την αστυνομία και, δικαιολογημένα, αφού οι εχθροί της είναι πολλοί και φανατικοί. Σταθερή εδώ και χρόνια στον δρόμο που έχει χαράξει, αυτόν της υπεράσπισης των μη προνομιούχων γυναικών της υφηλίου, η Γουόρις Ντίρι συνεχίζει ν' αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα θέλησης και κουράγιου.

Γουόρις στα αφρικανικά σημαίνει «Λουλούδι της ερήμου» και αυτός ήταν και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας της, του πρώτου βιβλίου που εξέδωσε με θέμα το πώς από τις άνυδρες ερήμους της Αφρικής βρέθηκε στις λαμπερές πασαρέλες της διεθνούς μόδας.Η Γουόρις εγκατέλειψε την οικογένειά της στα 13 της χρόνια, επειδή ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει με έναν 61χρονο που διέθετε πολλές καμήλες, απόδειξη ευημερίας στην αφρικανική ήπειρο. Η ζωή της πήρε αναπάντεχη στροφή όταν την ανακάλυψε ο Τέρενς Ντόνοβαν, φωτογράφος μόδας, και την προώθησε στο χώρο του μόντελινγκ. Ηδη, μια άλλη γυναίκα από τη Σομαλία ήταν διάσημη σε αυτόν τον χώρο, η Ιμάν. Η Γουόρις δούλεψε ως μοντέλο, ενώ βρέθηκε και στον κινηματογράφο, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Τζέιμς Μποντ «Living Daylights». Η ταινία γυρίστηκε στο Μαρόκο και η Ντίρι τούς άφησε όλους με ανοιχτό το στόμα, όταν πήρε μέρος σε αγώνα δρόμου με καμήλες κόντρα σε άνδρες «τζόκεϊ» και ήρθε δεύτερη!Το 1988 η νεαρή Σομαλή μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δουλεύει για τη Revlon, η οποία την προβάλλει ως «την ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο». Η πρώτη δημοσιογράφος που κερδίζει την εμπιστοσύνη της είναι η Μπάρμπαρα Γουόλτερς, στην οποία η Ντίρι εκμυστηρεύεται τον γεννητικό ακρωτηριασμό της, που έγινε όταν ακόμα ήταν παιδί. Παρά το ότι η ενθύμηση της συγκεκριμένης εμπειρίας είναι πάντοτε οδυνηρή για την Ντίρι, εκείνη δεν διστάζει να την περιγράψει, προκειμένου να κάνει ευρύτερα γνωστό στον κόσμο το πρόβλημα: «Οταν ήμουν πέντε χρόνων υπέστην κλειτοριδεκτομή (ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων - FGM, Female Genital Mutilation). Θυμάμαι τη σκηνή σαν τώρα: μου βάζουν μια ρίζα στο στόμα για να αντέξω τον πόνο. Μετά με πλησιάζει η γριά γυναίκα με τη σκουριασμένη λεπίδα στο χέρι, καλυμμένη με ξεραμένο αίμα. Μου δένουν τα μάτια. Επειτα από λίγο αισθάνομαι τη σάρκα μου να κόβεται, τα γεννητικά μου όργανα να κομματιάζονται. Δεν μπορώ καν να περιγράψω ακριβώς την αίσθηση. Πόνος, Θεέ μου, πόσος πόνος! Δεν κουνήθηκα ούτε ίντσα. Ηθελα η μητέρα μου να είναι περήφανη για μένα, αφού οι γονείς μου μού είχαν πει ότι ανάμεσα στα πόδια μου είχα άσχημα πράγματα που έπρεπε να αφαιρεθούν. Αλλά εκείνη η ημέρα στην έρημο άφησε στην ψυχή μου βαθιές πληγές που δεν πρόκειται να επουλωθούν ποτέ. Εκείνη η ημέρα σχεδόν κατέστρεψε τη ζωή μου».Ωστόσο, κατά έναν τρόπο, η Γουόρις στάθηκε τυχερή. Ενα στα τέσσερα κορίτσια χάνει τη ζωή του στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η οποία είναι εξαιρετικά διαδεδομένη σε 28 χώρες του κόσμου. Αλλωστε με αυτόν τον τρόπο έχασαν τη ζωή τους δύο αδελφές και δύο εξάδελφές της.

Πάντως, η δική της αποφασιστικότητά της δεν μειώθηκε στο ελάχιστο: «Ο FGM είναι καθαρή άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών, μια βάρβαρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων», διακηρύσσει με πάθος από το όποιο βήμα τής προσφέρεται. «Τα Ηνωμένα Εθνη και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας υπολογίζουν τον αριθμό των θυμάτων αυτού του "εθίμου" σε 150 εκατομμύρια, παγκοσμίως! Ενώ, επίσης εντυπωσιακό, είναι ότι 500.000 από αυτές τις γυναίκες ζουν στην Ευρώπη! Η Γαλλία είναι η μόνη χώρα όπου οι παραβάτες καταδικάζονται, ενώ καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θεωρεί την απειλή του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων βάσιμη δικαιολογία για τη χορήγηση ασύλου». Σήμερα η 43χρονη Γουόρις είναι ειδική πρέσβειρα του ΟΗΕ για τα γυναικεία δικαιώματα, έχει ταξιδέψει κι έχει δώσει διαλέξεις όπου έχει κληθεί, με στόχο να αφυπνίσει την παγκόσμια κοινότητα στο θέμα αυτού του θεμελιώδους γυναικείου προβλήματος. Εχει παραστεί σε δεκάδες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, ενώ για τον ίδιο σκοπό έχει ιδρύσει στη Βιέννη το «Ιδρυμα Γουόρις Ντίρι», μέσω του οποίου συγκεντρώνει χρήματα για έργα στην πατρίδα της, τη Σομαλία, αλλά και για να μπει ένα τέλος στην κλειτοριδεκτομή, αυτή τη μεσαιωνική πρακτική που συνεχίζει να καταστρέφει εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο, αφαιρώντας από τη ζωή τους θεμελιώδη στοιχεία, όπως η αγάπη και ο αυτοσεβασμός... Γ.Τ.

- Η ηλεκτρονική σελίδα του Ιδρύματος Γουόρις Ντίρι είναι http: //www. waris-dirie-foundation. com. Σε αυτήν μπορείτε να πληροφορηθείτε για τον FGM και το πώς μπορείτε να συνεισφέρετε, αν θέλετε, στον σχετικό αγώνα.
- Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Το λουλούδι της ερήμου», εκδ. «Ωκεανίδα», «Αυγή στην έρημο», εκδ. «Γκοβόστη», «Τα κορίτσια της ερήμου», εκδ. «Γκοβόστη», «Γράμμα στη μητέρα μου», εκδ. «Γκοβόστη».

Από την Ελευθεροτυπία

Επέκταση των ξενοφοβικών επιθέσεων στο Κέιπ Τάουν

Οι ξενοφοβικές επιθέσεις των τελευταίων δώδεκα ημερών στις παραγκουπόλεις της Νότιας Αφρικής επεκτάθηκαν σήμερα για πρώτη φορά στην περιοχή του Κέιπ Τάουν, ανακοίνωσε η αστυνομία
Μία συγκέντρωση στην παραγκούπολη του Ντι Νουν, που βρίσκεται σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από το Κέιπ Τάουν εξετράπη σε βίαια επεισόδια, σύμφωνα με εκπρόσωπο της τοπικής αστυνομίας. «Ομάδες από το πλήθος άρχισαν να λεηλατούν καταστήματα που ανήκουν σε μετανάστες από τη Ζιμπάπουε και άλλους ξένους. «Ορισμένα άτομα δέχθηκαν επίθεση, αλλά κυρίως λεηλατήθηκαν καταστήματα», είπε ο εκπρόσωπος.
Πεντακόσιοι μετανάστες έφυγαν από την παραγκούπολη και αναζήτησαν καταφύγιο σε κέντρα κοινωνικής μέριμνας, διευκρίνισε η αστυνομία.
Τουλάχιστον 42 άνθρωποι σκοτώθηκαν, εκατοντάδες έχουν τραυματισθεί και άλλοι 16.000 έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους από την έναρξη των ξενοφοβικών επιθέσεων στις 11 Μαΐου στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Η αστυνομία έχει προβεί σε 500 συλλήψεις.

Από την Καθημερινή

«Γράφω για να μην ξεχάσουμε τη σφαγή της Μπιάφρας»

Νιγηρία, τέλη της δεκαετίας του '60. Η χώρα σπαράσσεται από τον εμφύλιο πόλεμο. Εν μέσω αυτού, τρεις άνθρωποι διασταυρώνονται κι έρχονται αντιμέτωποι με τα όνειρα, τα πάθη και τις επιθυμίες τους. Μια ιστορία αγάπης σε ένα έντονα επικό φόντο, με το Κακό να καλύπτει σαν άλλο ζοφερό πέπλο τις ζωές των απλών ανθρώπων και να καθορίζει τις τύχες τους.
Αυτό είναι το θέμα του νέου βιβλίου της 30χρονης Τσιμαμάντα Αντίτσι, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νιγηρία και οι συγγραφικές της ικανότητες εξυμνήθηκαν από τους βιβλιοκριτικούς όλων των μεγάλων εφημερίδων του κόσμου. Η Αντίτσι σπούδασε για δύο χρόνια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νιγηρίας και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ. Το πρώτο μυθιστόρημά της, «Μενεξεδένιος ιβίσκος» (εκδ. «Ψυχογιός»), απέσπασε πολλές διακρίσεις, ενώ ήταν υποψήφιο για το Orange και το Booker. Με το καινούργιο μυθιστόρημά της «Δακρυσμένος ήλιος» (εκδ. «Ψυχογιός»), που μόλις κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, κατόρθωσε τελικά να κατακτήσει το βραβείο Orange 2007.Το ιστορικό κομμάτι της υπόθεσης του βιβλίου της Αντίτσι είναι παγκοσμίως γνωστό ως μία από τις πλέον μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Το 1967 το νοτιοανατολικό κομμάτι της Νιγηρίας αποφάσισε να αποσχιστεί, ύστερα από σφαγές ομοφύλων τους στον Βορρά. Η νέα χώρα πήρε το όνομα Μπιάφρα. Η υπόλοιπη Νιγηρία πολέμησε για να αποφύγει την απόσχιση και ο πόλεμος τελείωσε το 1970 με την ήττα της Μπιάφρας. Προκειμένου να γονατίσει την «αυθάδη» Μπιάφρα, η Νιγηρία επέβαλε εμπάργκο στα τρόφιμα, με αποτέλεσμα να πεθάνουν από λιμό 1 εκατομμύριο άνθρωποι. Ουσιαστικά από τότε, και με τις εικόνες των σκελετωμένων παιδιών της Μπιάφρας να κάνουν τον γύρο του κόσμου, η συγκεκριμένη περιοχή συνδέθηκε με τον όρο πείνα (βλ. «παιδί της Μπιάφρας» κ.λπ.).Οσο για τους πολιτισμένους (;) Δυτικούς, ουδείς ήταν αθώος του αίματος. Αφού πρώτα, μετά το πέρας της (επίσημης) αποικιοκρατίας, χώρισαν τις αφρικανικές χώρες στα χαρτιά, έτσι ώστε η καθεμιά να αποτελείται από διαφορετικές εθνότητες, των οποίων οι μεταξύ τους συγκρούσεις δεν θα τους επέτρεπαν ποτέ να βρουν την ειρήνη και να συνασπιστούν κατά του κοινού εχθρού, του λευκού αποικιοκράτη, στη συνέχεια κράτησαν στάση Πόντιου Πιλάτου αφήνοντας τους αδύναμους να σφαγιαστούν και τους δυνατούς να εκτεθούν ανεπανόρθωτα στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Στον νιγηριανό εμφύλιο, Βρετανία και Σοβιετική Ενωση, η υπερδύναμη-υπέρμαχος της ισότητας των πολιτών (...), στήριξαν τη Νιγηρία, συμβάλλοντας αποφασιστικά στον αφανισμό χιλιάδων μικρών παιδιών και άλλων κατοίκων της Μπιάφρας.Ολη αυτή η συσσωρευμένη δυστυχία προφανώς δικαιολογεί το ξέσπασμα της Αντίτσι όταν της υποβάλλω την ερώτηση σχετικά με την πηγή έμπνευσής της για τη συγγραφή του «Δακρυσμένου ήλιου» («Half a yellow sun», ο μισο-κίτρινος ήλιος που κοσμούσε τη σημαία της Μπιάφρας): «Εγραψα αυτό το βιβλίο επειδή ήθελα να γράψω για έρωτα και για πόλεμο, επειδή έχασα και τους δύο παππούδες μου στον πόλεμο Νιγηρίας-Μπιάφρας, επειδή ο πόλεμος άλλαξε τη ροή της ιστορίας των Ιμπο (η βασική φυλή της Μπιάφρας), επειδή η "Μπιάφρα" παραμένει ένας απίστευτα επιδραστικός κόσμος στη σημερινή Νιγηρία, επειδή πολλά από τα θέματα που οδήγησαν στον πόλεμο παραμένουν ανεπίλυτα, επειδή ο πατέρας μου έχει ακόμη δάκρυα στα μάτια του όταν μιλά για το πώς έχασε τον δικό του πατέρα και η μητέρα μου δεν έχει μιλήσει ποτέ σε μάκρος για το πώς έχασε εκείνη τον δικό της πατέρα, επειδή σχεδόν κάθε Ιμπο που ζούσε στα '60ς επηρεάστηκε από τις σφαγές που προηγήθηκαν του πολέμου, επειδή η αποικιοκρατία με θυμώνει, επειδή η σκέψη των υπεροπτικών "εγώ", ανθρώπων και οργανισμών, που οδήγησαν στους αχρείαστους θανάτους των μικρών παιδιών με θυμώνει, επειδή πιστεύω ότι διατρέχουμε τον κίνδυνο να ξεχάσουμε».Και η αλήθεια είναι ότι η Μπιάφρα κατόρθωσε να διχάσει την παγκόσμια κοινότητα: «Πολλές από τις κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο υποστήριξαν τη Νιγηρία εξαιτίας του ότι ήθελαν να στηρίξουν το καθεστώς διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας χωρών που ήταν μέλη του ΟΗΕ», λέει η Αντίτσι. «Στον αντίποδα, καθημερινοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο αισθάνθηκαν συμπάθεια για τους κατοίκους της Μπιάφρας και συγκέντρωσαν χρήματα για να τους βοηθήσουν».Ο τρόπος που η Αντίτσι προσέγγισε το πραγματικά τεράστιο θέμα του εμφύλιου πολέμου της πατρίδας της ήταν σταδιακός: «Πάντοτε ήθελα να γράψω για την Μπιάφρα, μεγάλωσα στη σκιά της. Εγραψα στα 16 μου ένα θεατρικό έργο με τίτλο "Για την αγάπη της Μπιάφρας", εν συνεχεία, το 2001, μια ιστορία με τίτλο "Εκείνο το δυτικο-αφρικανικό πρωινό", το 2002 μια ιστορία με τίτλο "Δακρυσμένος ήλιος" και αργότερα μια άλλη με τίτλο "Φαντάσματα", όλες τους με θέμα τον πόλεμο. Αισθανόμουν ότι ΕΠΡΕΠΕ να γράψω ένα μυθιστόρημα για τον πόλεμο, αλλά και ότι έπρεπε πρωτίστως να πλησιάσω το θέμα με πλάγιους τρόπους προτού αρχίσω τη συγγραφή του τελικού έργου». Εάν υπάρχει κάτι σήμερα που στενοχωρεί την 30χρονη συγγραφέα είναι «είναι η διαβρωμένη παγκόσμια ματιά που κοιτάζει την Αφρική μέσα από τους φακούς της καταστροφής». Το ενδιαφέρον πολλών Δυτικών σταρ για την Αφρική, όπως ο Κλούνι, ο Μπόνο, η Τζολί, η Αντίτσι δεν το θεωρεί ψεύτικο ή υποκριτικό: «Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να δοκιμάσουν να βοηθήσουν. Δεν μπορώ να προσάψω υποκρισία σε ανθρώπους των οποίων τα πραγματικά κίνητρα αγνοώ. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι να μην αγνοούμε τον Αφρικανικό παράγοντα, πολλούς ντόπιους Αφρικανούς οι οποίοι προσπαθούν, συχνά με ελάχιστα μέσα, να αντιμετωπίσουν τα σημαντικά προβλήματα της Αφρικής».Η ίδια συνεχίζει να επισκέπτεται τη χώρα της όποτε μπορεί: «Είμαι Νιγηριανή και αυτό είναι το σπίτι μου. Περνώ πολύ χρόνο εκεί. Εχουμε μια δημοκρατική κυβέρνηση που προσπαθεί πολύ σκληρά να θέσει τη χώρα και πάλι επί τροχιάς. Εχουμε μια κληρονομιά δεκαετιών κυβερνητικής διαφθοράς και μια υπερβολική εξάρτηση από τις εξαγωγές πετρελαίου, η οποία πιθανότατα θα είναι δύσκολο να υπερπηδηθεί. Αλλά είμαι αισιόδοξη για τη δική μου γενιά των Νιγηριανών ότι θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο».

Από την Ελευθεροτυπία

Επείγον: η Αφρική ασθενεί

Λένε ότι «η αλήθεια της Αφρικής» είναι τόσο πολύπλοκη ώστε δεν μπορείς να την καταλάβεις γιατί κανείς δεν μπορεί να την εκφράσει. Μια ολόκληρη ήπειρος μαζεύει τις αντοχές της, νοσεί και την ίδια ώρα βλέπει τα παιδιά της, που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν, να την εγκαταλείπουν με την πρώτη ευκαιρία, με εισιτήρια χωρίς επιστροφή. Ξέρει τι φταίει. Ξέρει τι πηγαίνει στραβά. Κι όμως ακόμη και το να γνωρίζεις την αλήθεια δεν είναι πάντα αρκετό!

Ακούγεται παράλογο έως εξωφρενικό, αλλά κρύβει μια σκληρή αλήθεια: σε μια χώρα πέντε εκατομμυρίων κατοίκων, με το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής θνησιμότητας, στον κόσμο υπάρχουν μόλις 8 παιδίατροι. Οπως χαρακτηριστικά γράφει άρθρο της εφημερίδας «Repubblica», όταν ο Σόκου Κάμπια διορίστηκε υπουργός Υγείας, δεν μπορούσε να πιστέψει την κατάσταση που επικρατούσε. Κι αν η Σιέρα Λεόνε δεν βρισκόταν σε πραγματικά δραματική κατάσταση, η εικόνα αυτή θα έμοιαζε στημένη κωμωδία. Τα στοιχεία είναι αφοπλιστικά: 78 γιατροί παθολόγοι, 5 μαίες, 8 χειρουργοί και μία ψυχίατρος συνιστούσαν το σύνολο του ιατρικού δυναμικού που διέθετε η χώρα.Ψηλός και κομψός, με λευκά μαλλιά, ειδικευμένος στη νεφρολογία κι ο ίδιος, «ξέφυγε» από τη σκληρή πραγματικότητα της χώρας του όταν ήταν νέος. Σπούδασε στη Βρετανία κι ύστερα δούλεψε για δεκαπέντε χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επέστρεψε πριν από δύο χρόνια για να δώσει ένα χέρι βοηθείας στη χώρα του. Είναι όμως ένας από τους λίγους Αφρικανούς επιστήμονες που πήραν με αποφασιστικότητα τον δρόμο της επιστροφής.Οι Αφρικανοί γιατροί που φεύγουν κάποια στιγμή στη Δύση, κάνουν συνήθως ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, σε ένα ποσοστό που κυμαίνεται από 20% και φτάνει μέχρι και 80% σε κάποιες χώρες. Εξηγήσεις υπάρχουν άφθονες: οι πόλεμοι, η έλλειψη μέσων και υποδομών, η έλλειψη υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκής κατάρτισης και δη όσον αφορά τις μεταπτυχιακές σπουδές. Μια επιπλέον λεπτομέρεια; Οι μισθοί δεν ξεπερνούν τα 60 δολάρια τον μήνα. Ετσι, όχι χωρίς λόγο, η ήπειρος που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη γιατρών, έχει λιγότερους από... λίγους.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία

Μαύρος ρατσισμός

Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Μετανάστευσης του Αφρικανικού Νότου, η Νότια Αφρική, η Μποτσουάνα και η Ναμίμπια είναι οι πιο ξενοφοβικές χώρες στον κόσμο. Και ο λαός με τα σκληρότερα αισθήματα απέναντι στους μετανάστες είναι οι Νοτιοαφρικανοί.
Την αποκαλούν «μέθοδο του περιδέραιου». Και συνίσταται στο να περνάς από τον λαιμό του θύματος ένα λάστιχο γεμάτο με πετρέλαιο και να του βάζεις φωτιά. Την εποχή του απαρτχάιντ, μαύροι εξτρεμιστές χρησιμοποιούσαν αυτή την τεχνική για να τιμωρήσουν τους συνεργάτες τού καθεστώτος. Τώρα, τη χρησιμοποιούν για να εκδικηθούν τους πρόσφυγες από τη Ζιμπάμπουε που κλέβουν τις δουλειές από τους ντόπιους. «Λυπάμαι που σκοτώθηκαν άνθρωποι» λέει ένας νεαρός που μένει στο Κλίβελαντ, ένα νότιο προάστιο του Γιοχάνεσμπουργκ. «Αλλά έπρεπε να φύγουν. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παίρνουν τις δουλειές μας. Ας πάνε πίσω στη Ζιμπάμπουε να λύσουν εκεί τα προβλήματά τους, αντί να τα μεταφέρουν εδώ. Αρκετούς μπελάδες έχουμε». Η άμεση αιτία των ταραχών της τελευταίας εβδομάδας, από την οποία έχουν βρει τον θάνατο 24 άνθρωποι, είναι η απελπισία πολλών φτωχών Νοτιοαφρικανών που ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Οι ανισότητες στη χώρα αυτή είναι οι μεγαλύτερες στον κόσμο. Από αυτή την άποψη, οι μαύροι που επιτίθενται σε μαύρους στο Γιοχάνεσμπουργκ δεν είναι πολύ διαφορετικοί από τους λευκούς που επιτίθενται σε σκούρους στα περίχωρα της Νάπολι. Αλλά αυτό είναι ένα μέρος μόνο της εικόνας. Ο «μαύρος ρατσισμός» υπήρχε ήδη από την εποχή της αποικιοκρατίας και με το απαρτχάιντ οξύνθηκε ακόμη περισσότερο. Όπως γράφει στην Γκάρντιαν ο Σον Τζέικομπς, συγγραφέας του βιβλίου «Ο κόσμος του Τάμπο Μπέκι», οι προοδευτικοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί για τη σεξουαλικότητα, τη θανατική ποινή ή τη μετανάστευση ήταν πρωτοβουλία μιας μικρής μειοψηφίας της πολιτικής τάξης. Ο λαός της Νότιας Αφρικής είναι συντηρητικός και, από κοινωνική άποψη, δεξιός, το αποδεικνύουν όλες οι έρευνες. Τα ξενοφοβικά αισθήματα είναι υψηλά παρά τη σχετικά μικρή επαφή με ανθρώπους από άλλες χώρες. Η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς μπορεί να απαντήσει σε αυτές τις ακρότητες, λέει στη Ρεπούμπλικα ο γνωστός συγγραφέας Αντρέ Μπρινκ («Κοιτάζοντας στο σκοτάδι», «Η άλλη πλευρά της σιωπής», Εκδ. Χατζηνικολή). Υπάρχει ένα είδος συλλογικής υστερίας, που μεταδίδεται σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα, οι δυνάμεις της τάξης είναι διεφθαρμένες, οι λίγοι εγκληματίες που συλλαμβάνονται αφήνονται αμέσως ελεύθεροι. Η κατάσταση δεν μπορεί παρά να επιδεινωθεί. Αλλά ο Μπρινκ είναι αισιόδοξος. Ο γιος του έζησε επτά χρόνια στην Καραϊβική και τώρα θέλει να γυρίσει πίσω επειδή η εγκληματικότητα εκεί είναι πολύ μεγάλη. Στους δρόμους της Νότιας Αφρικής συναντά κανείς καθημερινά εξαιρετικούς ανθρώπους, αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι αυτοί θα αναλάβουν την εξουσία, άλλη λύση δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει, και λέγεται Κόλαση.

Από Τα Νέα

Νότια Αφρική: πογκρόμ κατά των μεταναστών

Ένα κύμα ξενοφοβικών επιθέσεων συγκλονίζει τη Νότια Αφρική με θύτες τους φτωχούς Νοτιοαφρικανούς και θύματα μετανάστες από τα γειτονικά κράτη. «Θυμηθείτε κάτω από ποιο καθεστώς τρόμου ζούσαμε», ήταν η έκκληση του Νέλσον Μαντέλα στους οργισμένους ομοεθνείς του.
Χθες το μεσημέρι μια μετανάστρια από τη Ζιμπάμπουε, η Τζίνα Τέμπα, θήλαζε τη μόλις δύο εβδομάδων κόρη της στο πάτωμα μιας αίθουσας σε αστυνομικό τμήμα στο κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ. Το προηγούμενο βράδυ οι γείτονές της, με τους οποίους ζούσε δίπλα δίπλα τα τελευταία τρία χρόνια, εισέβαλαν στο σπίτι της απαιτώντας να φύγει. Αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται συχνά τις τελευταίες ημέρες στο Γιοχάνεσμπουργκ. Νοτιοαφρικανοί που ζουν στα όρια της ανέχειας θεωρούν ως υπεύθυνους για τα όλα τα δεινά τούς μετανάστες που συνέρευσαν στη Νότια Αφρική τα τελευταία χρόνια από τη Ζιμπάμπουε, το Μαλάουι, τη Μοζαμβίκη και τη Σομαλία. Οι πρώτες σποραδικές επιθέσεις άρχισαν στις αρχές του Μαΐου. Χθες η κατάσταση πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις: Με την κραυγή «να διώξουμε τους ξένους» ένα οργισμένο πλήθος εισέβαλε σε μια συνοικία στην περιφέρεια του Γιοχάνεσμπουργκ όπου ζουν κυρίως μετανάστες. Συνολικά 22 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί, ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου ή καεί ζωντανοί, γυναίκες έπεσαν θύματα βιασμού, ενώ οι παράγκες των μεταναστών παραδόθηκαν στις φλόγες. Η αστυνομία επιχείρησε να απομακρύνει με χημικά τούς ταραξίες, συλλαμβάνοντας περίπου 200 άτομα.

Ανεξέλεγκτη κατάσταση

«Θυμηθείτε κάτω από ποιο καθεστώς τρόμου ζούσαμε, μην ξεχνάτε ποτέ το μεγαλείο μιας χώρας που νίκησε τις διαιρέσεις του». Με αυτή τη δραματική έκκληση επιχείρησε ο Νέλσον Μαντέλα, ιστορικός ηγέτης της Νότιας Αφρικής και σύμβολο του αγώνα κατά του απαρτχάιντ, να τιθασεύσει το κύμα ξενοφοβικής βίας που προκάλεσαν οι ομοεθνείς του. Ο αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, που όπως ο Μαντέλα έχει τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ, υπενθύμισε τη συνδρομή των γειτονικών κρατών στον αγώνα κατά της ρατσιστικής λευκής μειοψηφίας. «Δεν μπορούμε να τους ξεπληρώνουμε δολοφονώντας τα παιδιά τους», τόνισε. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της χώρας Τάμπο Μπέκι, αφού καταδίκασε τα επεισόδια, ανακοίνωσε τη σύσταση επιτροπής ειδικών με αντικείμενο την αναζήτηση λύσης στο αδιέξοδο. Σύμφωνα με την αστυνομία πάντως η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Η μόνη σωτηρία προς το παρόν για τους μετανάστες είναι η αναζήτηση καταφυγίου σε αστυνομικά τμήματα, εκκλησίες και κυβερνητικά κτίρια.

Από Τα Νέα

Fally Ipupa - Mabele

Μουσική από το Κονγκό έχουμε σήμερα

Lucky Dube - Taxman

Ένα ακόμη τραγούδι από τον μεγάλο απόντα της μουσικής ρέγγε...

Johnny Clegg -Scatterlings of Africa

Ακούστε τον Τζόνι Κλενγκ, ένα από τα εκλεκτά λευκά παιδιά της μαμάς Αφρικής

Τσαντ και Σουδάν στα άκρα

Τις διπλωματικές σχέσεις με το Τσαντ διέκοψε χθες το Σουδάν, κατηγορώντας τη χώρα ότι βοήθησε τους αντάρτες του Νταρφούρ να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον της σουδανικής πρωτεύουσας Χαρτούμ.
Σε μια νέα δραματική εξέλιξη στην πενταετή σύγκρουση, το Σάββατο ξέσπασαν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των σουδανικών κυβερνητικών δυνάμεων και των ανταρτών του ισχυρού Κίνηματος Δικαιοσύνης και Ισότητας του Νταρφούρ (JEM) έξω από την πρωτεύουσα Χαρτούμ.Μόλις πριν από δύο μήνες οι πρόεδροι του Τσαντ, Ιντρίς Ντεμπί Ιτνο, και του Σουδάν, Ομάρ ελ-Μπεσίρ, υπέγραφαν στο Ντακάρ συμφωνία με στόχο «την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή». Η συμφωνία «μη επίθεσης» ανέφερε μεταξύ άλλων τη «δέσμευση για απαγόρευση κάθε δραστηριότητας ένοπλων ομάδων και την εμπόδιση χρήσης των εδαφών για την αποσταθεροποίηση του ενός κράτους από το άλλο».Η σουδανική κυβέρνηση του Εθνικού Κόμματος του Κογκρέσου (NCP) υποστηρίζει ότι οι επιχειρήσεις των JEM απέτυχαν. «Ο κύριος σκοπός της αποτυχημένης τρομοκρατικής επίθεσης δολιοφθοράς ήταν να προκαλέσει την κάλυψη των ΜΜΕ και να αφήσει τον κόσμο να φαντάζεται ότι είχαν την ικανότητα να εισέλθουν στο Χαρτούμ», δήλωσε στην κρατική τηλεόραση ο Μαντούρ αλ-Μάχντι, πολιτικός γραμματέας του κόμματος.«Αυτές οι δυνάμεις είναι βασικά δυνάμεις του Τσαντ που στηρίζονται και εκπαιδεύονται από το Τσαντ και κινήθηκαν από το Τσαντ υπό την ηγεσία του (αρχηγού των ανταρτών) Χαλίλ Ιμπραΐμ», δήλωσε ο πρόεδρος του Σουδάν, Ομάρ Χασάν.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία

Συλλήψεις στη Ζιμπάμπουε

Την απόλυτα ελεύθερη πρόσβαση διεθνών παρατηρητών και μέσων μαζικής ενημέρωσης θέτει ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης στη Ζιμπάμπουε, ενώ συνελήφθησαν 56 οπαδοί της αντιπολίτευσης από την Αστυνομία στην πόλη Σάμβα.
«Θέλουμε απόλυτα ελεύθερη πρόσβαση όλων των διεθνών παρατηρητών», δήλωσε ο Μόργκαν Τσβανγκιράι, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει λόγο για αναξιοπιστία της Εκλογικής Επιτροπής της Ζιμπάμπουε, η οποία υποστηρίζει το κυβερνών κόμμα. Εν τω μεταξύ, όπως δήλωσε χθες δικηγόρος, «η Αστυνομία της Σάμβα (μιας μικρής πόλης βορειοανατολικά της πρωτεύουσας Χαράρε) συνέλαβε την Πέμπτη 56 μέλη του Κινήματος για τη Δημοκρατική Αλλαγή». Οι συλληφθέντες κατηγορούνται για βιαιότητες σε βάρος οπαδών της Εθνικής Πατριωτικής Ενωσης της Ζιμπάμπουε-Πατριωτικό Μέτωπο, του προέδρου Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Ο Λευκός Οίκος ζήτησε χθες να παραστούν ξένοι παρατηρητές στη Ζιμπάμπουε κατά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ώστε να υπάρξει εγγύηση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και για να αποφευχθεί η βία κατά της αντιπολίτευσης. Για την ώρα, δεν έχει καθοριστεί η ημερομηνία διεξαγωγής του δεύτερου γύρου. Αρχικά είχε ανακοινωθεί η 24η Μαΐου ως ημέρα των εκλογών, αλλά η εκλογική επιτροπή εμμένει στην αρχική της θέση, πως πρέπει να διεξαχθούν αργότερα, ώστε να σταματήσει τελείως η πολιτική βία, που ξέσπασε στη Ζιμπάμπουε στα τέλη Μαρτίου, μετά τις γενικές εκλογές, που, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση, έγινε με παρατυπίες και εκφοβισμό από την πλευρά της κυβέρνησης.

Από την Ελευθεροτυπία

Χαρτονόμισμα των 250 εκατ. δολαρίων στη Ζιμπάμπουε

Η Κεντρική Τράπεζα της Ζιμπάμπουε εξέδωσε σήμερα χαρτονόμισμα αξίας 250 εκατ. δολαρίων Ζιμπάμπουε, όπως μετέδωσε το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο.
«Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Γκίντεον Γκόνο παρουσίασε δύο νέα χαρτονομίσματα αξίας 100 εκατ. και 250 εκατ. δολαρίων, τα οποία θα αρχίσουν να κυκλοφορούν από αύριο Τρίτη στην αγορά», πρόσθεσε η ίδια πηγή.
Ο πληθωρισμός εξακολουθεί να καταρρίπτει κάθε άλλη επίδοση στη Ζιμπάμπουε, με τις τελευταίες στατιστικές να τον υπολογίζουν στο 165.000 % μόνο για τον Φεβρουάριο. Κι οι υπόλοιποι δείκτες στην οικονομία καταρρέουν, με την ανεργία να φθάνει το 70%, με το 80% του πληθυσμού της χώρας να ζει κατά πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η Χαράρε άφησε ελεύθερη τη διακύμανση των συναλλαγματικών τιμών του νομίσματός της, προκειμένου ν' αντιμετωπίσει την εκμετάλλευσή του στη μαύρη αγορά. Η επίσημη ισοτιμία του νομίσματός της Ζιμπάμπουε είναι 30.000/δολάριο, όμως στην μαύρη αγορά η ανταλλαγή του φθάνει και στα 100 εκατ./δολάριο.

Από την Καθημερινή

υ.γ. Δυστυχώς δε βρήκα φωτογραφία από τα νέα χαρτονομίσματα. Πάντως τώρα είμαι σίγουρος ότι όλοι -ή σχεδόν όλοι, τέλος πάντων- στην Ζιμπάμπουε είναι ευτυχείς δισεκατομμυριούχοι...

Έχασε, αλλά δε φεύγει ο Μουγκάμπε

Η Εκλογική Επιτροπή της Ζιμπάμπουε ανακοίνωσε στους υποψηφίους των προεδρικών εκλογών που διεξήχθησαν στις 29 Μαρτίου ότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Μόργκαν Τσβανγκιράι(φώτο), αναδείχτηκε νικητής με ποσοστό 47,8% έναντι 43,2% του νυν προέδρου της χώρας, Ρόμπερτ Μουγκάμπε.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Σίμπα Μακόνι βρίσκεται στην τρίτη θέση με ποσοστό 8%, σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στους συμμετέχοντες στη συνεδρίαση της Επιτροπής με τους εκπροσώπους των κομμάτων.
Η συνεδρίαση διακόπηκε και αναμένεται να επαναληφθεί σήμερα. Η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι ο Τσβανγκιράι έχει λάβει ποσοστό μεγαλύτερο του 50% και επομένως δεν χρειάζεται να διεξαχθεί δεύτερος γύρος.

Από την Καθημερινή

Nabintou Diakite

Μουσική από το Μάλι. Ούνα, ευχαριστίες για το σύνδεσμο