Η δική μου Αφρική

Κάθε φορά που επιστρέφω από την Αφρική έχω αντιφατικά, αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μία μια απέραντη χαρά και έναν ενθουσιασμό για όσα μπορέσαμε να πετύχουμε και από την άλλη μια βαθιά μελαγχολία για το όσα γύρω μου παρατηρώ. Από τη μιά οι εικόνες της αποστολής. Η μικρή δική μας καθημερινότητα. Ένα μικρό θαύμα στο μέσο του πουθενά. Που στήθηκε με πείσμα, με δουλειά και με πολλή αγάπη. Ένα ακόμα ιατρείο που στήθηκε, το μικρό χειρουργείο που επιτέλους είναι έτοιμο, η άδεια για περισσότερα και καλύτερα φάρμακα που μπορούν να έρχονται από την πατρίδα, ο εξοπλισμός που έλειπε, η δεξαμενή για το καθαρό νερό, το κοντείνερ με τα τρόφιμα που επιτέλους έφθασαν από την Ελλάδα, ο μικρούλης που συνήλθε , το νέο μωρό που γεννήθηκε γερό. Μικρές στιγμές χαράς, και επιτυχίας που σε κάνουν να νοιώθεις πως αξίζει να προσπαθείς, πως έχει νόημα να είσαι εκεί, πως μπορείς να κάνεις την διαφορά. Και πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη. Που εισπράττεις καθημερινά. Απλόχερα. Γενναιόδωρα. Από ταπεινούς και καταφρονεμένους που συρρέουν από κάθε γωνιά για να δεχθούν έστω και κατ’ελάχιστο αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και παραμένει ακριβό προνόμιο. Το δώρο της θεραπείας.

Η συνέχεια στην Απέναντι Όχθη