Ο Γιουσέφ Καχνέ δεν θα αναγνώριζε το μαυρόασπρο κτίριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού του Καΐρου, στον οποίο διαδραματίζεται μία από τις ωραιότερες ταινίες του (1), η οποία γυρίστηκε το 1958 και αφηγείται τον έρωτα του φτωχού, κουτσού και χαζούλη Κεναουί για την ωραία Χανούνα. Οχι μονάχα το τεραστίων διαστάσεων άγαλμα του Φαραώ Ραμσή του 2ου έχει μεταφερθεί στο οροπέδιο της Γκίζα, αλλά η ανακαινισμένη πρόσοψη του σταθμού αστράφτει στο φως του ήλιου. Το σκηνικό δεν κατορθώνει να συγκαλύψει την απίστευτη αταξία που βασιλεύει στο εσωτερικό. Οι επιβάτες είναι υποχρεωμένοι να βρουν το δρόμο για τη σωστή αποβάθρα μέσα σε ένα εργοτάξιο που σφύζει από δραστηριότητα, ελισσόμενοι ανάμεσα σε σκαλωσιές, σε μπάζα και σωρούς λάσπης, χωρίς καμιά ενδεικτική πινακίδα. Το τρένο για τη Μεχαλάχ Ελ-Κούμπρα αναχωρεί στις 13.15. Τα βαγόνια βρόμικα, με τα παράθυρα αδιαφανή από την απλυσιά, καταλαμβάνονται εξ εφόδου. Σε δύο μονάχα από αυτά, «ανακαινισμένα», στο τέλος του συρμού, υπάρχει κλιματισμός και μπορεί να γίνει κράτηση θέσεων, σε ακριβότερες τιμές, ενώ η εξωτερική θερμοκρασία πλησιάζει τους 40°C.
Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου