Μια νομπελίστρια στην Αθήνα

«Όποτε τα πράγματα γίνονται σκούρα και δεν ξέρω τι μου μέλλεται, σκέφτομαι τα παιδιά μου και αντλώ κουράγιο για να ξεπεράσω τις δυσκολίες και να τραβήξω μπροστά, σε καινούργια, απάτητα εδάφη. Είναι η ελπίδα μου. Αυτά που μου δίνουν μια αίσθηση αθανασίας», λέει η Γουάνγκαρι Μούτα Μαατάι. Και τα πράγματα έγιναν πολλές φορές σκούρα. Η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης (2004) Κενυάτισσα που δίνει διάλεξη απόψε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (τίτλος: «Ηγεσία, Ακτιβισμός, Συνηγορία», χορηγοί: Κοινωφελές Ίδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης», Ίδρυμα Λαμπράκη, Εταιρεία Τσιμέντων Τιτάν Α.Ε.), έχει περάσει πολλά. Η 68χρονη σήμερα Μαατάι πάλεψε όλη της της ζωή υπέρ των κατατρεγμένων και υπέρ του περιβάλλοντος. Άφησε μια καλά στρωμένη ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ, όπου σπούδασε με υποτροφία, προερχόμενη από φτωχή αγροτική οικογένεια με έξι παιδιά. Και γύρισε στην πατρίδα της με σκοπό να συμβάλει στην απερήμωση της Αφρικής- μόνο το 2% των δασών που την κάλυπταν κάποτε έχει σωθεί. Ίδρυσε το «Κίνημα της Πράσινης Ζώνης» και οργάνωσε δενδροφύτευση 30 εκατομμυρίων δέντρων σε όλη την Αφρική, από γυναίκες που ταυτόχρονα πληρώνονταν γι΄ αυτήν τους την εργασία. Ακόμη και η αυτοβιογραφία της, που κυκλοφορεί από σήμερα με τίτλο «Αλύγιστη», είναι... οικολογική και ευλύγιστη. Το συμβόλαιο του βιβλίου- μας πληροφορούν οι Εκδόσεις Ωκεανίδα- είχε πολύ αυστηρές προδιαγραφές για την παραγωγή του. Έπρεπε να τυπωθεί σε χαρτί χωρίς χλώριο, και ανακυκλωμένο σε ποσοστό τουλάχιστον 50%. Επίσης, τόσο το χαρτί, όσο και ο τυπογράφος του βιβλίου θα έπρεπε να έχουν την πιστοποίηση του διεθνούς ανεξάρτητου οργανισμού (με έδρα στη Γερμανία) Forest Stewardship Council (Συμβούλιο Διαχείρισης Δασών- www. fscus. org). Χαρτί χωρίς χλώριο υπάρχει στην Ελλάδα, όχι όμως ανακυκλωμένο κατά 50%. Επίσης, δεν υπάρχει τυπογράφος πιστοποιημένος από το FSC στην Ελλάδα. Γι΄ αυτόν τον λόγο το βιβλίο τυπώθηκε στην Ιταλία (SΑΤΕ, Ferrara), σε χαρτί χωρίς χλώριο, 100% ανακυκλωμένο. Η αυτοβιογραφία αφηγείται όχι μόνο την προσωπική ιστορία της θαρραλέας Κενυάτισσας (που υπέστη και φυλακίσεις και χρειάστηκε παρέμβαση πολιτικών όπως ο Αλ Γκορ και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ για να ελευθερωθεί) αλλά και την ιστορία της Αφρικής. Πώς ήρθαν οι Ευρωπαίοι, πώς ήρθαν οι ιεραπόστολοι, πώς τους ακολούθησαν εξερευνητές και τυχοδιώκτες, πώς χάραξαν οι Ευρωπαίοι τα σύνορα της Αφρικής αλλά και τα κινήματα- όπως το κίνημα των Μάου Μάου κατά των Βρετανών. Όπως και πώς οι πρόγονοί της πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς καμία αναγνώριση: «Οι παππούδες μου, καθώς και άλλες οικογένειες που είχαν χάσει τους γιους τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν πήραν ποτέ κάποια επίσημη βεβαίωση για το τι είχαν απογίνει τα παιδιά τους, και, φυσικά, καμία αποζημίωση. Είναι μια πληγή που μένει ακόμη ανοιχτή. Θέλω λοιπόν να πω στη βρετανική κυβέρνηση: “Ο θείος μου πήγε στον πόλεμο και δεν ξαναγύρισε και κανένας δεν μπήκε καν στον κόπο να πάει και να πει στους παππούδες μου τι είχε συμβεί στον γιο τους”».

Από Τα Νέα