Συνοικισμός Ταμγκούτε Ελ Τζαντίντ, επαρχία Αουλούζ (Μαρόκο). Πριν ξημερώσει, η Καμπίρα, 26 χρόνων, και άλλες δεκαπέντε γειτόνισσες στριμώχνονται όρθιες στην καρότσα ενός μικρού φορτηγού: «Δεν θα γυρίσουμε σπίτι πριν από τις οκτώ το βράδυ», μουρμουρίζουν.Μετά την πρώτη προσευχή, οχήματα που μεταφέρουν σαν να ήταν ζώα τις εργάτριες γης, τυλιγμένες με τις μαντίλες τους, κυκλοφορούν στους δρόμους της πεδιάδας της Σους. Τις πηγαίνουν σε μεγάλα αγροκτήματα εντατικής γεωργίας, στην πλειονότητά τους μαροκινών (κυρίως βασιλικών), γαλλικών ή ισπανικών συμφερόντων.
«Παλιά, δουλεύαμε στα χωράφια τα δικά μας και των γειτόνων μας», λένε θλιμμένα. «Αυτό γινόταν χωρίς εργοδηγούς και χωρίς διενέξεις μεταξύ των μελών της κοινότητας. Στα σημερινά μεγάλα αγροκτήματα δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να μιλάμε. Οταν κάποια από μας δεν δουλεύει αρκετά γρήγορα, οι επιστάτες τη βρίζουν. Μερικές φορές, μας χτυπούν με ρόπαλα...». Μία από τις φάρμες τις περιοχής έχει τόσο κακή φήμη, ώστε την έχουν ονομάσει Γκουαντάναμο.
Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία
2 σχόλια:
Και ποιές γυναίκες δεν είναι θυμωμένες; Μήπως στις σύγχρονες κοινωνίες δεν υπάρχουν γυναίκες, που είναι θύματα της ισότητας, της οικογένειας, του φεμινιστικού κινήματος, των αφεντικών, των εργοδοτών, της μαύρης εργασίας, του κοινωνικού ρατσισμού, του φυλετικού ρατσισμού και άλλων πολλών συναφών; Να μην είναι θυμωμένες, που γίνονται ποικιλοτρόπως θύματα εκμετάλευσης;
Και μήπως και οι άντρες σιγά σιγά δεν γίνονται θύματα εκμετάλευσης; Μήπως κι αυτοί δεν πρέπει να είναι θυμωμένοι;
Μήπως όλοι μας πλέον δεν βλέπουμε σταδιακά να χάνουμε τα κεκτημένα μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα και μαζί και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια να τσαλαπατούνται;
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν θυμώνουμε αρκετά. Γινόμαστε, άντρες και γυναίκες, θύματα του εφησυχασμού και της αδιαφορίας μας. Τ' αφήνουμε όλα στα χέρια των άλλων, κι ύστερα κλαιγόμαστε ότι αυτοί οι άλλοι ορίζουν τις ζωές μας. Όσο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σύντομα θα θυμίζει ανέκδοτο.
Δημοσίευση σχολίου