Nawal: Hima

Η Nawal μας έρχεται από τα νησιά Κομόρος και είναι μια από τις πιο αξιόλογες τραγουδίστριες της αφρικανικής ηπείρου.

Ακούστε το τραγούδι Hima εδώ...

Και επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της...

Τιμή στο Μαντέλα (ή μάλλον από το Μαντέλα)

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ της Νοτίου Αφρικής στον αγώνα για την κατάργηση του Απαρτχάιντ αφιέρωσε ο Νέλσον Μαντέλα το άγαλμα που στήθηκε χθες προς τιμήν του στο Λονδίνο· προς τιμήν ενός από τους μεγαλύτερους ηγέτες της εποχής μας. Ο 89χρονος Μαντέλα δήλωσε ότι το άγαλμα (τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν χθες σε κεντρική πλατεία απέναντι από το Μπιγκ Μπεν, δίπλα από τα αγάλματα του Λίνκολν και του Τσόρτσιλ) είναι ένα σύμβολο για όλους όσοι αντιστάθηκαν στην καταπίεση. Υπάρχει όμως και ένας άλλος συμβολισμός- κοντά στην πλατεία, μπροστά στο Κοινοβούλιο όπου στήθηκε το άγαλμα, υπήρχε μέχρι πριν από μερικά χρόνια το άγαλμα του ρατσιστή Νοτιοαφρικανού στρατηγού Γιαν Σματς. «Η ιστορία του αγώνα στη Νότιο Αφρική», είπε ο Μαντέλα παρουσία του Γκόρντον Μπράουν, «είναι γεμάτη ήρωες και ηρωίδες, ηγέτες και απλούς πολίτες. Αξίζει να τους θυμόμαστε όλους αυτούς». Ο Νοτιοαφρικανός ηγέτης που πέρασε 27 χρόνια στη φυλακή, πριν απελευθερωθεί το 1990, εμφανίσθηκε αδύναμος και υποβασταζόμενος από τη σύζυγό του αλλά μίλησε δυνατά καλώντας τον κόσμο να γιορτάσει τα 90ά του γενέθλια τον επόμενο χρόνο με μια μεγάλη συναυλία στο Χάιντ Παρκ, προκειμένου να υποστηριχθεί ο αγώνας κατά του ΑΙDS. Τα έσοδα της συναυλίας θα δοθούν στο ίδρυμά του «46664»- ήταν ο αριθμός που είχε στη φυλακή. Ο Γκόρντον Μπράουν χαρακτήρισε το άγαλμα «φάρο ελπίδας», ενώ πρόσθεσε: «Στέλνει σε όλο τον πλανήτη τα πιο δυνατά μηνύματα, ότι η αδικία δεν διαρκεί για πάντα, ότι οι αγώνες για την ελευθερία δεν είναι μάταιοι, ότι όσο κι αν διαρκέσει το σκοτάδι της καταπίεσης το φως της ισότητας θα λάμψει και ότι δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό τον κόσμο που δεν μπορούν να μην καταφέρουν οι άνθρωποι όταν είναι ενωμένοι».

Από τα Νέα
Η φωτογραφία από το BBC, όπου μπορείται να διαβάσετε κι ένα αφιέρωμα για τη ζωή του Μαντίμπα...

Πάνε οι σωτήρες... Να σώσουν τι;

Δύναμη σωτηρίας για Νταρφούρ:

Κοινή αποστολή από Ευρώπη και ΟΗΕ θα αναπτυχθεί σε Τσαντ και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Μετά τη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία και το Αφγανιστάν, ευρωπαϊκές δυνάμεις θα αναπτυχθούν και στο Τσαντ και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έδωσε χθες το πράσινο φως στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τα Ηνωμένα Εθνη για να ετοιμάσουν κοινή αποστολή με σκοπό την προστασία των αμάχων, οι οποίοι απειλούνται από την επέκταση της σύγκρουσης στο γειτονικό Νταρφούρ του Σουδάν.
Παράλληλα, ο Γιαν Εγκελαντ, πρώην αναπληρωτής γεν. γραμματέας του ΟΗΕ και ως πρότινος υπεύθυνος του οργανισμού για την ανθρωπιστική βοήθεια, απηύθυνε έκκληση στην κυβέρνηση του Χαρτούμ να επιτρέψει στη διεθνή ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ και της Αφρικανικής Ενωσης, να δράσει στο Νταρφούρ. Σύμφωνα με τον Εγκελαντ, δύο είναι οι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει αποτελεσματικά η ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στο Νταρφούρ -η πολυπληθέστερη στην ιστορία του, καθώς θα αποτελείται από 26.000 άνδρες. Η πρώτη αφορά στην κατάρτιση των ανδρών που θα συμμετέχουν σε αυτή και η δεύτερη στο να δώσει η κυβέρνηση του Σουδάν τη δυνατότητα στην αποστολή να δράσει. Υπενθυμίζεται ότι στις 31 Ιουλίου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα για την ανάπτυξη της κοινής ειρηνευτικής αποστολής ΟΗΕ-Αφρικανικής Ενωσης, καθώς και η σουδανική κυβέρνηση, μετά από μήνες κωλυσιεργίας, αποδέχτηκε τη συμμετοχή ειρηνευτικής αποστολής του ΟΗΕ στη χώρα. Καθώς περισσότερες από 80 διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις παρέχουν βοήθεια ελάχιστοι άνθρωποι στο Νταρφούρ πεθαίνουν πλέον από έλλειψη τροφής και φαρμάκων, τόνισε ο Εγκελαντ. Ομως άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται και χωριά να καίγονται.
Ο εμφύλιος πόλεμος του Νταρφούρ που άρχισε το 2003 και εξαιτίας του οποίου έχουν χάσει τη ζωή τους 200.000 άνθρωποι και περισσότεροι από δύο εκατομμύρια έχουν απομακρυνθεί από τις εστίες τους, απειλεί και τις γειτονικές του Σουδάν χώρες, το Τσαντ και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Εν όψει αυτού του κινδύνου, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ανοίγει, με πρωτοβουλία της Γαλλίας το δρόμο στην Ε.Ε. και τον ΟΗΕ για ανάπτυξη κοινής ειρηνευτικής δύναμης, για έναν τουλάχιστον χρόνο, με στόχο την προστασία των πολιτών των χωρών αυτών αλλά και προσφύγων από το Σουδάν.

Από την Καθημερινή

Ismael Lo - Senegal

Του Θοδωρή Μανίκα από την Καθημερινή

Εγώ, φέτος για παράδειγμα, μόλις επέστρεψα από διακοπές στο ανατολικό Αιγαίο, βρέθηκα να ταξιδεύω στη... Σενεγάλη! Την αφορμή μού την έδωσε ένας Σενεγαλέζος παικταράς, ο Εντογιέ, που ήρθε στον Παναθηναϊκό και κάπου πήρε το μάτι μου τις μουσικές του προτιμήσεις. Δίπλα στον γνωστό τοις πάσι συμπατριώτη του Γιούσου Εν Ντουρ, ανέφερε και τον Ισμαήλ Λο, έναν άλλο Σενεγαλέζο μουσικό για τον οποίο δεν ήξερα τίποτε. Το φετινό cd του, που βρήκα, μετά την «προτροπή» του Εντογιέ έχει τον εύλογο μονολεκτικό τίτλο «Senegal», οπότε μου φάνηκε ό,τι καλύτερο για να το βάλω στην άκρη, να με περιμένει σαν φάρμακο μόλις επιστρέψω από τις διακοπές.
Και κάπως έτσι, τώρα βρίσκομαι στη Σενεγάλη, στο δυτικότερο σημείο της Αφρικής! Γιατί, εκτός από τον τίτλο, ο δίσκος του Λο είναι και στο περιεχόμενο μια απεικόνιση της Σενεγάλης, της τεράστιας μουσικής κουλτούρας που έχει προκύψει από τα στούντιο της πρωτεύουσας Ντακάρ, της ιδιαίτερης μουσικότητας που χαρακτηρίζει όλο αυτό το κόμμάτι της Δ. Αφρικής (Σενεγάλη, Μάλι, Ακτή Ελεφαντοστού κ.λπ.) και πάνω από όλα, της ιδιαίτερης ευαισθησίας, φιλοπατρίας και αξιοπρέπειας που διακρίνει τον σενεγαλέζικο λαό. Οπως το 95% των Σενεγαλέζων, ο Ισμαήλ Λο είναι ένας μουσουλμάνος που κατάφερε να κρατήσει την πίστη, τη γλώσσα (Γουόλοφ) και την κουλτούρα του ζωντανή, παρά την πορτογαλική και γαλλική κατοχή της Σενεγάλης επί μακρόν. Εχει αφομοιώσει τα ανωτέρω συν την προς Γαλλία διασπορά των συμπατριωτών του, που αποτυπώνεται ευστόχως στα δύο γαλλικά τραγούδια του cd. Δύο στα δεκατέσσερα: μια καλή αναλογία επιμειξίας γλωσσών και πολιτισμών ύστερα από αιώνες αποικιοκρατίας! Από το βαθιά ταπεινό «Incha Allah» μέχρι τον αφρικάνικο ύμνο «Le Jola», η φωνή και η πλούσια αρμονία της ορχήστρας του Ισμαήλ Λο ακούγονται τόσο σημερινές, αλλά, ταυτοχρόνως, και τόσο βαθιά ριζωμένες στην αχανή μουσική κληρονομιά της Αφρικής.

Ακούστε το Tajabone και δείτε ένα ασυνήθιστό βίντεο κλιπ εδώ...

Και η δύση... χτενίζεται!

Της Μia Farrow

Μόλις επέστρεψα από το έβδομο ταξίδι μου στο Νταρφούρ. Δεν νομίζω πως έχω τα λόγια να περιγράψω όπως θα έπρεπε αυτά που είδα και άκουσα. Έχουν περάσει περισσότερα από τέσσερα χρόνια και η σφαγή συνεχίζεται. Ορισμένοι ειδικοί υπολογίζουν τον αριθμό των νεκρών στο μισό εκατομμύριο. Δεν μπορούμε καν να είμαστε σίγουροι. Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι περισσότεροι από 4.000.000 άνθρωποι εξαρτώνται από την ανθρωπιστική βοήθεια γιατί τα σπίτια, τα χωριά και τα χωράφια τους είναι σήμερα στάχτη. Ξέρουμε επίσης πως άλλα 2.500.000 παλεύουν να επιβιώσουν σε άθλιους καταυλισμούς του Νταρφούρ και του Ανατολικού Τσαντ. Έγινα μάρτυρας του πόνου τους. Οι ιστορίες όσων έχουν επιζήσει είναι επώδυνα όμοιες. Χωρίς προειδοποίηση, κατά τις πρωινές ώρες βομβαρδιστικά Αntonov και μαχητικά ελικόπτερα έριξαν βροχή τις βόμβες πάνω σε σπίτια, σε οικογένειες καθώς κοιμούνταν, καθώς προσεύχονταν, σε παιδιά καθώς έπαιζαν, σε χωρικούς καθώς καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Όσοι μπορούσαν να τρέξουν πήραν τα παιδιά τους και έτρεξαν. Έπειτα οι Τζαντζαουίντ- οι Άραβες πολιτοφύλακες που έχουν τη στήριξη της κυβέρνησης- επιτέθηκαν έφιπποι πάνω σε καμήλες (τελευταία και σε οχήματα). Έφτασαν ουρλιάζοντας ρατσιστικές ύβρεις. Πυροβολούσαν τα παιδιά καθώς έτρεχαν, τους ηλικιωμένους... «Πες στον κόσμο τι συμβαίνει εδώ», με ικέτευσε η Χαλίμα. Τα τρία από τα πέντε παιδιά της είναι νεκρά. «Πες τους πως θα πεθάνουμε όλοι. Πες τους πως χρειαζόμαστε βοήθεια». Την περασμένη εβδομάδα στο Νταρφούρ, σε μια περιοχή όπου αυτή την ώρα διαπράττεται γενοκτονία, ανάψαμε μια συμβολική ολυμπιακή φλόγα. Στη μνήμη όσων χάθηκαν μα και προς τιμήν όσων υποφέρουν και ελπίζουν ακόμα. Τον Οκτώβριο θα επιστρέψω στην περιοχή. Οι άνθρωποι θα μου αφηγηθούν πάλι τις ιστορίες τους. Ικετεύουν διαρκώς για βοήθεια και ακόμα κανείς δεν έχει έρθει. Τι λέει αυτό για εμάς;

Η γνωστή Αμερικανίδα ηθοποιός Μία Φάροου είναι μία από τις μαχητικότερες ακτιβίστριες του Χόλιγουντ και πρέσβειρα καλής θέλησης της Unicef.

Από τα Νέα

Different colors, one people

Για μένα ο Lucky Dube είναι ο καλύτερος μουσικός της ρέγγε στις μέρες μας, και όχι μόνο. Πολύ ανώτερος κι από τον αιώνια "μοδάτο" Μπομπ Μάρλεϊ.

Μόλις μπορέσουμε θα κάνουμε ένα αφιέρωμα σ' αυτόν και τη μουσική του.

Προς το παρόν αρκεστείτε σ' ένα τραγούδι:

Different colors, one people

Η Ζιμπάμπουε δακρύζει και πάλι...

...Και αναρωτιέμαι αν θα σταματήσει κάποτε να δακρύζει! Μάλλον όχι, αφού η δύση την έχει ξεχάσει, με αποτέλεσμα ο δικτατορίσκος Μουγκάμπε να αλωνίζει.

Στα 7,600% ο πληθωρισμός, έλεγε η είδηση που μεταδόθηκε τις προάλλες, αφήνοντας όλους όσοι ασχολούνται ακόμη άφωνους. "Και που είσαι ακόμα!" λέω εγώ. Όσο εκείνο το άθλιο υποκείμενο βρίσκεται στην εξουσία η χώρα αποκλείεται να δει φως.

Όταν πήγα εκεί πέρυσι ο πληθωρισμός ήταν μόλις στο... 1,000% και όλοι αγωνίζονταν για να επιβιώσουν. Φανταστείτε πως είναι τώρα η κατάσταση! Και τα πράγματα θα γίνουν αναπόφευκτα χειρότερα αφού τα είδη πρώτης ανάγκης όλο και λιγοστεύουν, οι διακοπές στην παροχή ηλεκτρικού και νερού είναι συνεχείς, οι διώξεις κατά των αντιφρονούντων συνεχίζονται αμείωτες και ο Μουγκάμπε εξακολουθεί να τυπώνει χαρτονομίσματα με τον... τόνο, για να έχει να πληρώνει την αστυνομία και το στρατό του.

Το άλλοτε κόσμημα της Αφρικής έγινε Γη του Εφιάλτη.

Angelique Kidjo: Djin Djin

"Η μουσική θεραπεύει, ενώνει. Γκρεμίζει όλα τα διαχωριστικά τείχη. Απαλύνει την απόγνωση. Καταστέλλει πολέμους. Όταν ακούς μουσική, το μυαλό σου ακολουθεί την ψυχή σου. Εγώ, δεν φοβάμαι καμιά μουσική που 'ναι διαφορετική από τη δική μου. Γιατί, κατά βάθος ξέρω ότι όλοι την ίδια γλώσσα μιλάμε...". Ξέρετε πολλούς μουσικούς που να έχουν τέτοιες στιβαρές απόψεις για την τέχνη της μουσικής ή που να συμπάσχουν με τον πόνο της ανθρωπότητας δηλώνοντας: "Αν η ήπειρός μου ασθενεί, τότε και εγώ νιώθω άρρωστη. Είναι τόσο πολλά που πρέπει να γίνουν στην Αφρική, τόσο πολλή δουλειά για την καταπολέμηση της ελονοσίας. Είμαι πολύ υπερήφανη που συμμετέχω σε αυτή την προσπάθεια". Κι όμως η πολυβραβευμένη Αφρικανή Angelique Kidjo, η Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της UNICEF, δεν διστάζει το ταλέντο της να το καταθέτει όποτε της το ζητήσουν είτε πρόκειται για την καταπολέμηση της πείνας είτε του έιτζ. Στο νέο της άλμπουμ με τον τίτλο "Djin Djin" που κυκλοφόρησε την 1η Μαΐου του 2007 φιλοξενεί μεγάλα ονόματα της μουσικής και συγκεκριμένα την Alicia Keys, τον σαξοφωνίστα Branford Marsalis, την Joss Stone, τον Peter Gabriel, το ντουέτο από το Μάλι Amadou και Mariam, τον Josh Groban, τον Carlos Santana, τον Ziggy Marley και βεβαίως εξαιρετικούς μουσικούς που έχουν δουλέψει με δεκάδες ηχηρά ονόματα της μουσικής. Όλες αυτές οι συνεργασίες δημιουργούν ένα πολυφωνικό αποτέλεσμα, από μελωδίες και ρυθμούς Afro-funk, reggae, salsa, gospel, jazz και samba, που δεν σε αφήνουν αδιάφορο. Να σημειώσουμε επίσης ότι παραγωγός του άλμπουμ είναι ο Tony Visconti, που έχει δουλέψει με David Bowie, T. Rex και Morrissey.

Από την εφημερίδα Πολίτης

Ακούστε το τραγούδι Bahia, από το άλμπουμ Women of Africa, εδώ...

Μόνη στο Νείλο!

«Οι γυναίκες της Νούμπια δεν πρέπει να κάνουν τίποτα. Απολύτως τίποτα. Πρέπει να κάθονται στο σπίτι και να το προσέχουν». Αυτό είπε στην Αμερικανίδα συγγραφέα Ρόζμαρι Μαχόνεϊ ο Αμρ, ένας βαρκάρης από τη Νούμπια της Αιγύπτου, όταν τον ρώτησε αν έχει να της πουλήσει καμιά βάρκα. Ο Αμρ μπορεί να είχε αποκρυσταλλωμένες απόψεις για τις γυναίκες της πατρίδας του, αλλά στην ξένη γυναίκα που είχε απέναντί του έδειξε μεγάλη προθυμία να την εξυπηρετήσει. Όχι μόνο δεν γέλασε με την ερώτησή της, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι, όχι μόνο δεν θεώρησε ότι είναι υποχρέωσή του να τη φλερτάρει, αλλά της είπε πως μπορεί να χρησιμοποιήσει τη φελούκα του όποτε θέλει. Η Μαχόνεϊ τον ευχαρίστησε, αλλά έψαχνε κάτι να αγοράσει και τελικά το βρήκε, μια βάρκα στολισμένη με αραβικές φράσεις και ζωγραφισμένες κόκκινες καρδιές. Κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της κατά μήκος του Νείλου.

Η συνέχεια στις Διαστάσεις...

υ.γ. Θα σας παρέπεμπα στα "Νέα", αλλά αφού ο δημοσιογράφος διατηρεί δικό του μπλογκ είπα να σας "στείλω" εκεί.

Δραματική η κατάσταση στη Ζιμπάμπουε

Με ιλιγγιώδης ρυθμούς έτρεξε ο πληθωρισμός στη Ζιμπάμπουε, αγγίζοντας το 7.638% τον Ιούλιο. Η ελλείψεις τροφίμων, η ανεργία και η μετανάστευση αποδεκατίσουν τη χώρα.

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ Στατιστική Υπηρεσία της χώρας ανακοίνωσε ότι ο πληθωρισμός υπερδιπλασιάστηκε από το Μάιο.
Το περασμένο μήνα τέθηκε σε κυκλοφορία το νέο χαρτονόμισμα των 200.000 δολαρίων Ζιμπάμπουε, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός, ο υψηλότερος στον κόσμο.
Η κυβέρνηση διέταξε τους καταστηματάρχες να μειώσουν τις τιμές, ενώ ανακοίνωσε ότι θα συλλαμβάνονται όσοι δεν συμμορφώνονται.
Τον περασμένο μήνα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποίησε ότι ο πληθωρισμός μπορεί να φτάσει το 100.000% μέχρι το τέλος του έτους.
Το Ινστιτούτο Καταναλωτή της Ζιμπάμπουε ανέφερε ότι ο ετήσιος πληθωρισμός είναι κατά πολύ υψηλότερος απ' ότι δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, υποστηρίζοντας ότι βρίσκεται στο 13.000%.
Άδεια ράφια
Η οικονομική κρίση της Ζιμπάμπουε έχει οδηγήσει περί τα τρία εκατομμύρια πολιτών εκτός χώρας, στη Νότια Αφρική.
Η ανεργία ανέρχεται στο 80% ενώ υπάρχουν ελλείψεις σε τρόφιμα και καύσιμα.
Οι επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν να «παγώσουν» τις τιμές όταν ο Πρόεδρος της χώρας, Ρόμπερτ Μουγκάμπε, επιχείρησε να περιορίσει τον πληθωρισμό.
Ωστόσο, ορισμένοι παραγωγοί, υπό το φόβο των ζημιών μείωσαν την παραγωγή με αποτέλεσμα να μείνουν άδεια τα ράφια στα καταστήματα.
Η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει μια επιτροπή για να αντιμετωπίσει το αυξανόμενο κόστος ζωής. Ωστόσο, ανταποκριτές επισημαίνουν ότι όσο υπάρχει έλλειψη βασικής τροφής, συμπεριλαμβανομένου του καλαμποκιού, η οικονομική κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται.
Ευθύνες επιρρίπτονται στον πρόεδρο της χώρας, ο οποίος με τη σειρά του κατηγορεί τις ξένες κυβερνήσεις για παρεμβατισμό στις υποθέσεις της Ζιμπάμπουε, αναφέροντας ότι «η Δύση συνωμοτεί με τις εγχώριες επιχειρήσεις για αύξηση των τιμών».

Από την Καθημερινή

Πετρούπολη... αφρικάνικη

Τα αφρικανικά της ενδύματα θα φορέσει από την ερχόμενη Δευτέρα η «ορεινή» Πετρούπολη, στην Αττική. Πρέπει, ωστόσο, να αποβάλουμε τις γραφικότητες, κυρίως λόγω μαύρου χρώματος και πέρα από σκιτσογραφικά στερεότυπα, με καζάνια μέσα στα οποία βράζουν λευκοί.
Ακόμη και αν το προγραμματισμένο κυρίως μουσικό 2ο «Mama Africa Art Festival» κριθεί ότι είναι αποσπασματικό, ελπίζουμε ότι τουλάχιστον θα είναι ένα τσίμπημα στη μνήμη και στη διάθεση του επισκέπτη. Και εκτιμάμε ότι είναι καλή η ιδέα των οργανωτών, σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου», να στήσουν έκθεση ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων βιβλίων, που φιλοδοξεί να αναδείξει «το πραγματικό πρόσωπο της Αφρικής».
Να σημειώσουμε ακόμη, ότι το 20% των πωλήσεων από τις εισπράξεις θα προσφερθούν για δράσεις της οργάνωσης ACT UP. Αλλωστε, η φετινή χρονιά δουλεύει υπέρ της αφρικανικής λογοτεχνίας, αφού οι δύο βραβευμένοι με διεθνούς ακτινοβολίας βραβεία είναι Νιγηριανοί. Ο 77χρονος Τσινούα Ατσέμπε(φώτο), ο πατριάρχης της σύγχρονης μαύρης λογοτεχνίας τιμήθηκε με το Man Booker International Prize για το σύνολο του έργου του, ενώ η 30χρονη Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσιε με «Orange» της γυναικείας λογοτεχνίας για το «Half a Yellow Sun». Εν τούτοις, η Μαύρη Ηπειρος είναι ένα μωσαϊκό και αυτό αντικατοπτρίζεται στη λογοτεχνική της παραγωγή.
Τι κοινό, επί παραδείγματι, έχουν οι νομπελίστες Μαχφούζ, Σογίνκα, Γκόρντιμερ, Κουτσί; Τους ενώνει η κοινή γεωγραφία. Μέχρι εκεί. Ο πρώτος υπερασπιζόταν την αραβικότητά του, όσο ζούσε, καθότι Αιγύπτιος, ο δεύτερος τη «νεγρότητά» του, καθότι Νιγηριανός, οι δύο τελευταίοι είναι λευκοί Ευρωπαίοι της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης, που μέχρι χθες ήταν στην ομηρία του σκληρού αποικιοκρατικού συστήματος.
Ομως, μετά τη διάλυση των αποικιών, η κάθε αφρικανική χώρα αναμετρήθηκε με τον εαυτό της. Αφού οι Αφρικανοί πρώτα μιμήθηκαν τους κατακτητές τους, δεν άργησε να έρθει η ώρα της «εκδίκησης», παίρνοντας λογοτεχνικά βραβεία μέσα από τα χέρια της Ευρώπης, η μουσική τους πέρασε στα κλαμπ των μητροπόλεων ως έθνικ ήχος, οι ενδυμασίες τους, τα πανιά, το ντασίκι και το μπου-μπου, έδωσε στον δυτικό κόσμο τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία

Miriam Makeba - Pata Pata

Ακούστε τη Μάμα Άφρικα, Μίριαμ Μακέμπα στο Pata Pata

Μπορείτε να δείτε και το σχετικό βίντεο στο YouTube

Προσπάθησα να το ενσωματώσω εδώ, αλλά ο μπλόγκερ αρνήθηκε πεισματικά

Μια νότα αισιοδοξίας!

Ο Χάμερ Σιμουίνγκα άλλαξε τη ζωή 2.000 οικογενειών στη Ζάμπια δημιουργώντας συνεταιρισμούς που χορηγούν πιστώσεις στους αγρότες, διδάσκοντας στους χωρικούς την οικολογική γεωργία και δίνοντάς τους συμβουλές σε οικονομικά ζητήματα.
Το Μάιο, ο 45χρονος αυτός αγρονόμος τιμήθηκε για τη δράση του με το βραβείο Γκόλντμαν για το Περιβάλλον, τη σημαντικότερη διάκριση στον περιβαλλοντικό τομέα. Στα 13 χρόνια της δουλειάς του, στην Μπίκα της Βορειοανατολικής Ζάμπιας, πάνω τον οδικό άξονα που συνδέει το Κεϊπτάουν με το Κάιρο, κατάφερε να κάνει τους τοπικούς πληθυσμούς να κατανοήσουν ότι το να σκοτώνουν τα άγρια ζώα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να κερδίζουν τα προς το ζην. Η ιστορία αρχίζει το 1986, όταν ο Μαρκ και η Ντίλια Όουενς, δύο Αμερικανοί ζωολόγοι, έφτασαν στην περιοχή Λουάνγκουα της Ζάμπιας για να μελετήσουν της συμπεριφορά των λιονταριών. Σχεδόν κάθε νύχτα, άκουγαν τους λαθροθήρες να πυροβολούν ελέφαντες. «Σκότωναν 1.000 ελέφαντες τον χρόνο», λέει η κ. Όουενς στους «Νιου Γιορκ Τάιμς. «Δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να μελετάμε τα λιοντάρια σε τέτοιες συνθήκες»...

Η συνέχεια στα Νέα...

Η Αφρική στην Αθήνα

Ενα μωσαϊκό ήχων και εικόνων από την πλούσια κουλτούρα της Αφρικής. Αφρο-μπιτ μουσικές, εκθέσεις βιβλίου για την ιστορία της Μαύρης Ηπείρου, φωτογραφίας για τους ανθρώπους της, σκίτσου και αρχιτεκτονικής. Προβολές ντοκιμαντέρ. Αλλά και αφρικανικά εδέσματα.
Η αφρικανική παράδοση είναι στην καρδιά τού «Mama Africa Art Festival» που θα ξεκινήσει στις 27 Αυγούστου στους δρόμους της Αθήνας με το «Mama Africa Street Parade». Το κύριο μέρος του φεστιβάλ θα γίνει την 1η Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη με συναυλία του θρυλικού Τζαμαϊκανού Μαξ Ρομέο, των «One Drop Forward», «Sk. Rootman and the Everest Band», Μιχάλη Τζουγανάκη, Αλέξη Γεράρδη και της dj Anna Mystic.

Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία...

υ.γ. Θα σας παρέπεμπα για περισσότερα στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, αλλά αυτή για κάποιον λόγο δεν έχει ανενεωθεί από πέρυσι. Μάλλον έχουμε ένα ακόμη δείγμα της αμίμητης ελληνικής προχειρότητας

Γράφοντας την ιστορία ενός «χαμένου παιδιού»

Τον Οκτώβριο του 2002, ο συγγραφέας Ντέιβ Εγκερς, μια από τις πιο σημαντικές νέες φωνές της αμερικανικής λογοτεχνίας, πήρε ένα γράμμα από τη Μέρι Ουίλιαμς, η οποία του συστήθηκε ως η ιδρύτρια μιας οργάνωσης με έδρα την Ατλάντα και τίτλο Lost Boys Foundation. «Μου μίλησε για τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν τα αποκαλούμενα “χαμένα παιδιά” (3.800 νεαροί Αφρικανοί πρόσφυγες από το νότιο Σουδάν μοιρασμένοι σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ). Τους είχαν δώσει λίγα χρήματα για το ξεκίνημά τους, αλλά κατόπιν έπρεπε να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους σε μιαν άγνωστη χώρα. Η Μέρι Γουίλιαμς δημιούργησε ένα ίδρυμα για να τους βοηθήσει. Δεν γνώριζα προσωπικά τη Μέρι (η δική της ιστορία –είναι παιδί ενός ζευγαριού “Μαύρων Πανθήρων” που την υιοθέτησε η Τζέιν Φόντα– θα μπορούσε ωραιότατα να γίνει θέμα μυθιστορήματος) αλλά στο γράμμα της μου ζητούσε χωρίς περιστροφές να παρατήσω ό,τι έκανα για να βοηθήσω ένα αγόρι να γράψει την αυτοβιογραφία του», θυμάται ο συγγραφέας. Το αγόρι αυτό ήταν ο Βαλεντίνο Ατσάκ Ντενγκ, ένα από τα «χαμένα παιδιά» του Σουδάν που βρέθηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων χωρίς τους γονείς τους. Προέρχονταν από τον Νότο της χώρας, εκεί όπου μαίνεται για πάνω από είκοσι χρόνια ένας φονικός ακήρυχτος πόλεμος –οι Αραβες του Βορρά εναντίον των αφρικανικών φυλών του Νότου–, ο οποίος έχει στοιχίσει τη ζωή δυόμισι εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η συνέχεια στην Καθημερινή

Ακούστε Ayo

Ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια της είναι το:

Help is Coming