Εγώ, φέτος για παράδειγμα, μόλις επέστρεψα από διακοπές στο ανατολικό Αιγαίο, βρέθηκα να ταξιδεύω στη... Σενεγάλη! Την αφορμή μού την έδωσε ένας Σενεγαλέζος παικταράς, ο Εντογιέ, που ήρθε στον Παναθηναϊκό και κάπου πήρε το μάτι μου τις μουσικές του προτιμήσεις. Δίπλα στον γνωστό τοις πάσι συμπατριώτη του Γιούσου Εν Ντουρ, ανέφερε και τον Ισμαήλ Λο, έναν άλλο Σενεγαλέζο μουσικό για τον οποίο δεν ήξερα τίποτε. Το φετινό cd του, που βρήκα, μετά την «προτροπή» του Εντογιέ έχει τον εύλογο μονολεκτικό τίτλο «Senegal», οπότε μου φάνηκε ό,τι καλύτερο για να το βάλω στην άκρη, να με περιμένει σαν φάρμακο μόλις επιστρέψω από τις διακοπές.
Και κάπως έτσι, τώρα βρίσκομαι στη Σενεγάλη, στο δυτικότερο σημείο της Αφρικής! Γιατί, εκτός από τον τίτλο, ο δίσκος του Λο είναι και στο περιεχόμενο μια απεικόνιση της Σενεγάλης, της τεράστιας μουσικής κουλτούρας που έχει προκύψει από τα στούντιο της πρωτεύουσας Ντακάρ, της ιδιαίτερης μουσικότητας που χαρακτηρίζει όλο αυτό το κόμμάτι της Δ. Αφρικής (Σενεγάλη, Μάλι, Ακτή Ελεφαντοστού κ.λπ.) και πάνω από όλα, της ιδιαίτερης ευαισθησίας, φιλοπατρίας και αξιοπρέπειας που διακρίνει τον σενεγαλέζικο λαό. Οπως το 95% των Σενεγαλέζων, ο Ισμαήλ Λο είναι ένας μουσουλμάνος που κατάφερε να κρατήσει την πίστη, τη γλώσσα (Γουόλοφ) και την κουλτούρα του ζωντανή, παρά την πορτογαλική και γαλλική κατοχή της Σενεγάλης επί μακρόν. Εχει αφομοιώσει τα ανωτέρω συν την προς Γαλλία διασπορά των συμπατριωτών του, που αποτυπώνεται ευστόχως στα δύο γαλλικά τραγούδια του cd. Δύο στα δεκατέσσερα: μια καλή αναλογία επιμειξίας γλωσσών και πολιτισμών ύστερα από αιώνες αποικιοκρατίας! Από το βαθιά ταπεινό «Incha Allah» μέχρι τον αφρικάνικο ύμνο «Le Jola», η φωνή και η πλούσια αρμονία της ορχήστρας του Ισμαήλ Λο ακούγονται τόσο σημερινές, αλλά, ταυτοχρόνως, και τόσο βαθιά ριζωμένες στην αχανή μουσική κληρονομιά της Αφρικής.
Και κάπως έτσι, τώρα βρίσκομαι στη Σενεγάλη, στο δυτικότερο σημείο της Αφρικής! Γιατί, εκτός από τον τίτλο, ο δίσκος του Λο είναι και στο περιεχόμενο μια απεικόνιση της Σενεγάλης, της τεράστιας μουσικής κουλτούρας που έχει προκύψει από τα στούντιο της πρωτεύουσας Ντακάρ, της ιδιαίτερης μουσικότητας που χαρακτηρίζει όλο αυτό το κόμμάτι της Δ. Αφρικής (Σενεγάλη, Μάλι, Ακτή Ελεφαντοστού κ.λπ.) και πάνω από όλα, της ιδιαίτερης ευαισθησίας, φιλοπατρίας και αξιοπρέπειας που διακρίνει τον σενεγαλέζικο λαό. Οπως το 95% των Σενεγαλέζων, ο Ισμαήλ Λο είναι ένας μουσουλμάνος που κατάφερε να κρατήσει την πίστη, τη γλώσσα (Γουόλοφ) και την κουλτούρα του ζωντανή, παρά την πορτογαλική και γαλλική κατοχή της Σενεγάλης επί μακρόν. Εχει αφομοιώσει τα ανωτέρω συν την προς Γαλλία διασπορά των συμπατριωτών του, που αποτυπώνεται ευστόχως στα δύο γαλλικά τραγούδια του cd. Δύο στα δεκατέσσερα: μια καλή αναλογία επιμειξίας γλωσσών και πολιτισμών ύστερα από αιώνες αποικιοκρατίας! Από το βαθιά ταπεινό «Incha Allah» μέχρι τον αφρικάνικο ύμνο «Le Jola», η φωνή και η πλούσια αρμονία της ορχήστρας του Ισμαήλ Λο ακούγονται τόσο σημερινές, αλλά, ταυτοχρόνως, και τόσο βαθιά ριζωμένες στην αχανή μουσική κληρονομιά της Αφρικής.
Ακούστε το Tajabone και δείτε ένα ασυνήθιστό βίντεο κλιπ εδώ...
2 σχόλια:
Έχω ακούσει σχεδόν όλη την δισκογραφία του Το Tajabone έγινε αρκετά γνωστό στη χώρα μας :-)
Αξίζει να ακούσεις τους δίσκους Diawar αν θυμάμαι καλά κυκλοφόρησε 1989 και Jammu Africa πιο φρέσκο το 2004
respect man χαίρομαι που ξαναγράφεις εδώ. :-)
Δυστυχώς δε γράφω εδώ, προς το παρόν, απλά αντιγράφω. Αν θα ήθελες να συμμετάσχεις κι εσύ σ' αυτή την προσπάθεια μπορώ να σου στείλω μια πρόσκληση.
Δημοσίευση σχολίου