Στο Μαπούτο τις Κυριακές

Δευτέρα 7 Αυγούστου

Σε μια τεράστια πολιτεία γιορτής μετατρέπεται το Μαπούτο τις Κυριακές. Εκεί που συχνάζουν τουρίστες στήνονται ατέλειωτα παζάρια, όπου πωλούνται ρούχα, υφάσματα, dvd’s και cd’s και είδη ξυλογλυπτικής, ενώ αλλού, στις γωνιές των δρόμων λειτουργούν μικρά αυτοσχέδια φρουτοπωλεία. Οι καντίνες που διαθέτουν μπύρες κάνουν χρυσές δουλειές.
Το παρατήρησα στη Σουαζιλάνδη, το είδα και εδώ. Τις Κυριακές πολλοί είναι εκείνοι που αρχίζουν και πίνουν μπύρες από το πρωί. Κυριακή, μέρα γιορτής, που λένε.
Το μεγάλο ωστόσο γλέντι δε στήνεται μέσα στην πόλη, αλλά στην παραλία, εκεί όπου ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται από νωρίς το πρωί. Beach volley, μουσικές και χοροί είναι ο κανόνας, και οι δρόμοι πλημμυρίζουν με διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Περνώντας κανείς από εκεί νιώθει να τον μεθούν οι μυρωδιές από τα φαγητά που οι διάφοροι μικροπωλητές ψήνουν στα κάρβουνα: ψάρια, κρέας κάθε είδους, κοτόπουλα. Μια τέτοια μέρα κανείς δε φαίνεται να έχει έγνοιες. Το μόνο που μετρά είναι να περάσει καλά. Και όλοι φαίνονται να διασκεδάζουν. Ίσως η ατάκα που λέει: «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση,» να μιλά ακριβώς για την κατάσταση που επικρατεί εδώ.
Αλλά, δεν είναι όλα μέλι-γάλα. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Δεκάδες τα ζητιανάκια, που σε κυνηγάν κάθε στιγμή ζητώντας λεφτά, ρούχα, φαγητό, κάτι τέλος πάντων. Κι αυτό δείχνει ότι η οικονομική πραγματικότητα της χώρας είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι στη Σουαζιλάνδη και τη Ζιμπάμπουε. Τα διάφορα χριστιανικά δόγματα που προσφέρουν φαγητό στον κοσμάκη αλλού, δε μοιάζουν να κάνουν το ίδιο εδώ. Δε φτουράνε, θα έλεγα, αφού οι Μοζαμβικανοί μοιάζουν λαός πέρα έως πέρα ερωτικός, απ’ αυτούς που δεν μπορούν να μπουν στα στεγανά των απαγορεύσεων. Αυτό, ίσως, εξηγεί και το γεγονός ότι εδώ κανείς μπορεί να αγοράσει ποτό παντού, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες του νοτίου άκρου της Αφρικής, όπου μόνο σε μπυραρίες, υπεραγορές και «εκτός αδείας», μπορεί να δει κανείς... φως.
Στις φωτογραφίες: Μια ξανθιά στο παζάρι και Βόλεϊ στην Παραλία