Το Σπίτι στο Λόφο

Πέμπτη 3 Αυγούστου

Είναι απίστευτο αλλά κόλλησα στο Μπαμπάνε. Κάθε βράδυ αποφασίζω να φύγω, κάθε πρωί αλλάζω γνώμη. Η πολλή γαλήνη μου βγήκε σε κακό υποθέτω. Τώρα, πως μπορεί κανείς να είναι γαλήνιος ενώ η φύση γύρω του είναι αγριεμένη είναι άλλη ιστορία.
Ναι, κάθε μέρα που περνά οι άνεμοι όλο και δυναμώνουν. Μη με ρωτάτε μποφόρια, απλά είναι πάρα-πάρα πολύ δυνατοί. Και όπως μου λέει ο Κρις, μάλλον θα κρατήσουν μέχρι την πανσέληνο του Αυγούστου. Μιλώντας για τον καιρό να πω ότι τώρα τελειώνει η περίοδος της ξηρασίας. Ο «μήνας των ανέμων» θα κρατήσει δύο περίπου βδομάδες και μετά θα αρχίσει η περίοδος των βροχών.
Πάντως οι άνεμοι έχουν ενδιαφέρουσες και ολίγον οδυνηρές επιπλοκές: να, το γειτονικό κτήριο έχασε τη στέγη του, ενώ από τις πρώτες πρωινές ώρες δεν έχουμε ηλεκτρικό (μαθημένο το βουνό στα χιόνια – βλέπε Ζιμπάμπουε), ενώ πολλά δέντρα έχουν πέσει στους δρόμους και τις αυλές. Πάντως δε βλέπω κανένα να παραπονιέται ή να διαμαρτύρεται για κάτι. Απλά δουλεύουν για να διορθώσουν τις ζημιές.
Τελικά πολύ μου αρέσει η ζωή εδώ στη μικρή Μπαμπάνε κι ας μην έχει τις «ανέσεις» στις οποίες ήμουν συνηθισμένος. Μου αρέσει κι αυτό το μικρό πανδοχείο, το Γκρίφτερς, στην πλευρά ενός λόφου. Μου αρέσει αυτή η συνεχής αίσθηση σιέστας, οι αβάστακτα αργοί ρυθμοί. Αλλά, για να πω το κρίμα μου, δε θα μπορούσα να ζήσω εδώ. «Και που θα μπορούσες να ζήσεις;» θα με ρωτούσε κάποιος. Έλα ντε!
Το σπίτι στο λόφο μπορεί να περιμένει...

Υ.Γ. Ακούγοντας τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο το βράδυ, έμαθα ότι πολλοί άνθρωποι έχασαν τις φτωχά τους υπάρχοντα στη διάρκεια της ανεμοθύελλας, η οποία ήταν η χειρότερη των τελευταίων χρόνων. Πάντως κανείς, ακόμη, δε ρίχνει το φταίξιμο στην κυβέρνηση για τον καιρό.