Κυριακή 6 ΑυγούστουΧθες θα πήγαινα σε κάποιο ίντερνετ καφέ για να ανεβάσω τα προηγούμενα κείμενα, αλλά αντί αυτού πήγα και χάθηκα. Χαμένος στο Μαπούτο, λοιπόν!
Μ’ αρέσει να χάνω το δρόμο μου στις διάφορες πόλεις που επισκέπτομαι, ειδικά, όταν μπορώ εύκολα ή δύσκολα να τον ξαναβρώ. Το μόνο «πρόβλημα» είναι ότι όταν το κάνω αυτό περπατώ πολλά, μα πολλά, χιλιόμετρα.
Ε, καλά χθες δεν ήταν και τόσα πολλά. Καμιά δεκαριά μόνο (το ρεκόρ του ταξιδιού για μια μέρα το υπολογίζω στα είκοσι τέσσερα). Πέρασα μέσα από γειτονιές, όπου η ραπ μουσική είναι ο κανόνας, ήπια μπύρα σε μια από τις καντίνες δρόμου προσπαθώντας να εξηγήσω στους θαμώνες από που έρχομαι, ανακάλυψα κατά τύχη την ελληνική εκκλησία του Μαπούτο (φωτογραφία), περπάτησα κατά μήκος της προκυμαίας, άκουσα τις προειδοποιήσεις ενός ντόπιου λευκού που μου τόνιζε ότι: «Δεν είναι ασφαλές να κυκλοφορείς με τέτοια φωτογραφική μηχανή εδώ...» «Τι να κάνω; Να την πετάξω;» ρώτησα... νοερά. Φωναχτά τον ευχαρίστησα.
Εδώ, έξω από το ξενοδοχείο, ολονύχτιο (υπερβολές) γλέντι με μουσικές και μπύρες, στην ακροθαλασσιά, αλλά κανείς λευκός δεν πλησιάζει. Γιατί; Πάντως όταν πήγα εκεί, για ν’ αγοράσω μπύρες από τους πάγκους, όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου και όταν με προσκάλεσαν να καθίσω μαζί τους όλα ήταν μια χαρά. Φυσικά, με ανέκριναν, αλλά καλά, σ’ αυτό έχω συνηθίσει. Μόνο τις ανακρίσεις των συγγενών δεν αντέχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου