Γράφαμε προ ημερών για το δουλεμπόριο των σχολών ποδοσφαίρου που δρα στην Αφρική και για την πικρή κατάληξη που έχει για τους μικρούς ποδοσφαιριστές αυτή η «εκπαίδευση». Το ίδιο θέμα, αλλά με άλλη ματιά ιδωμένο, θα είχε τίτλο αυτόν παλιότερου θέματος του Ρόιτερ (Ορλα Ράιαν): «Η ποδοσφαιρική δόξα προσφέρει ελπίδα στα φτωχά παιδιά της Γκάνας». Τα τυφλώνει, τα βάζει σε μια ρώσικη ρουλέτα, πλην όμως αποτελεί μία από τις ελάχιστες διεξόδους τους. Ισοδυναμεί με τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Στη θέση της Γκάνας, όπου τώρα διεξάγεται το Κόπα Αφρικα, μπορείτε να βάλετε πολλές χώρες της Αφρικής. Παιδιά που πεινούν για ψωμί, διψούν και για μπάλα. Μπας και χορτάσουν ψωμί...Εκπληκτικά ταλέντα, εξωπραγματικά κάποτε, που πιστεύουν ότι θα φτάσουν τη δόξα του Ετο. Οπως ο Αμπού Μοχάμεντ, του ρεπορτάζ, από το Σουνιάνι, που η ιδιωτική ακαδημία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του πρόσφερε υποτροφία. Αλλά λέει για την αδελφή του, που βοηθάει τη μάνα στα αγροτικά: «Πού λεφτά για σχολειό; Μερικές φορές δεν έχεις να φας καν». Ο μικρός κατέβηκε στην πρωτεύουσα Ακρα φορώντας αθλητικά, κουβαλώντας τσάντα. «Θαρρούσα πως γελούσαν μαζί μου», θυμάται. Παραξενεύτηκε καθώς του έδωσαν άλλα ρούχα ν' αλλάξει. Πιο πολύ παραξενεύτηκαν οι γειτόνοι, καθώς γύρισε να δει τους δικούς του. Πιο ψωμωμένος πλέον και κυρίως, τι παράδοξο, έτρωγε, τρία γεύματα τη μέρα! Ασε που μίλαγε φαρσί το αγγλικό.
Πιστεύει ότι θα καταλήξει σε κάποιο σύλλογο που κάθε αυθεντικό ταλέντο ονειρεύεται. Μόνο που το ταλέντο έχει δώσει ευκαιρίες σε μετρημένα στα δάχτυλα φτωχά παιδιά στη Δυτική Αφρική. Του το 'χουν πει; Πέντε φορές νικητές του Αφρικα Καπ οι Γκανέζοι, τρελοί με την μπάλα, το πάθος τους γίνεται φλογερότερο τώρα, καθώς αμφιτρύωνες της διοργάνωσης ήδη. Τα όνειρα των φτωχών παιδιών που προσφέρουν διαφυγή από την ένδεια, είδαν ξαφνικά την πρόκληση για την πραγμάτωσή τους μπροστά στις άθλιες καλύβες τους. Ομως οι σχολές των συλλόγων είναι αποφασιστικό βήμα, αλλά όχι το πρώτο. Και στα 18 σου, αν δεν είσαι ο Μίκαελ Εσιέν (Τσέλσι), δεν υπάρχει τύχη για σένα.
Ξέροντας ότι οι πιθανότητες είναι ελάχιστες, οι 14χρονοι είναι αποφασισμένοι, ωστόσο, να κάνουν όλο το δρόμο μέχρι και τα 21. Με έξοδο την επαναφορά στη φτώχεια. «Θέλω να γίνω διάσημος», λένε όλα. Το κακό για τους γαβριάδες είναι ότι δεν γίνονται θαύματα. Το μόνο που γίνεται είναι η αναζήτηση στις σχολές από τους μεγάλους συλλόγους εκείνου του σπάνιου ταλέντου που θα μπορεί να σηκώσει τη φανέλα μιας Τσέλσι. Ο σουπερστάρ είναι σαν πρώτος λαχνός, μπορεί να τύχει και σε άλλη αφρικανική χώρα. Πώς να βρεθεί εύκολα ένας Ζορζ Γουεά στη Λιβερία ή ένας θρυλικός Αμπντί Πελέ στην Γκάνα; Και τα τόσα ακυρωμένα εφηβικά όνειρα; Ρηγμένα στον Καιάδα...
Από την Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου