Στις 15 Φεβρουαρίου 2008, δώδεκα ημέρες μετά το πραξικόπημα που παραλίγο να τον ανατρέψει, ο πρόεδρος του Τσαντ, Ιντρίς Ντέμπι Ιτνο, κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η Γαλλία, η οποία ακόμη μία φορά τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση, αγνόησε τις επικρίσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων, που ανησυχούν για τη μοίρα των αντιφρονούντων.
Ομως, η κρίση υπερβαίνει τα ευάλωτα σύνορα του Τσαντ. Για την ακρίβεια, το Σουδάν και ο πόλεμος στο Νταρφούρ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επίθεση των ανταρτών, τροφοδοτώντας τους φόβους για γενίκευση της διαμάχης στην ήδη αποσταθεροποιημένη περιοχή. Η αιφνιδιαστική επίθεση της ένοπλης αντιπολίτευσης στο Τσαντ, στις 31 Ιανουαρίου 2008, δεν εξέπληξε τους παρατηρητές των εξελίξεων: Εδώ και δεκαπέντε μήνες, ο πρόεδρος Ιντρίς Ντέμπι Ιτνο και ο σουδανός ομόλογός του Ομάρ Αλ Μπασίρ είχαν ήδη εμπλακεί σε μια αθέατη σύρραξη με τους αντάρτες. Με την επίθεση που εξαπέλυσαν οι τελευταίοι, ο πόλεμος έγινε απροκάλυπτος.
Εύθραυστη νίκη
Τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου, ένα άγημα διακοσίων πενήντα οχημάτων, τα οποία μετέφεραν δύο χιλιάδες στρατιώτες, αναχώρησε από τη βάση του Χατζίλ, στο δυτικό Νταρφούρ (Σουδάν). Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, η εισβολή συντονίστηκε απευθείας από τον σουδανό υπουργό Αμυνας, τον στρατηγό Αμπντέλ Ραχίμ Μοχάμεντ Χουσέιν. Την 1η Φεβρουαρίου, στη μάχη του Μασαγκέτ, ογδόντα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ντζαμένα, οι αντάρτες απώθησαν την αντεπίθεση του Εθνικού Στρατού του Τσαντ (ΕΣΤ), που επιχείρησε να τους σταματήσει. Το πρωί της επομένης, κατέφθασαν στην πρωτεύουσα του Τσαντ και κατέλαβαν τα κυριότερα δημόσια κτίρια. Επειτα από δύο μέρες εχθροπραξιών, κατά τη διάρκεια των οποίων ακόμη και ο ίδιος ο Ντέμπι υποχρεώθηκε να υπερασπιστεί το προεδρικό μέγαρο, ο στρατός ανέκτησε τον έλεγχο της κατάστασης κατά τις απογευματινές ώρες της Κυριακής.
Η συνέχεια στην Ελευθεροτυπία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου