Η Αφρική πεινά

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων, περισσότεροι από 14 εκατομμύρια άνθρωποι στην ανατολική Αφρική έχουν ανάγκη έκτακτης επισιτιστικής βοήθειας. Στις 24 Ιουλίου η Oxfam προειδοποίησε ότι μεγάλοι πληθυσμοί στην Κένυα, την Αιθιοπία, τη Σομαλία, την Ουγκάντα και το Ντζιπουτί οδηγούνται ταχέως «προς τον λιμό και την εσχάτη ένδεια». Λίγες ημέρες πριν, ο ΟΗΕ απηύθυνε απεγνωσμένη έκκληση για δωρεά τουλάχιστον 300 εκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να αποτραπεί μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή.
Λόγω του επιπρόσθετου άχθους της εκτόξευσης της τιμής των τροφίμων, η φετινή κρίση ασιτίας είναι πολύ χειρότερη από την περιφερειακή κρίση του 2006, όταν η ξηρασία και η ανομβρία έπληξαν 11 εκατομμύρια ανθρώπους. Σήμερα οι φτωχές οικογένειες του αναπτυσσόμενου κόσμου δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν καν τα απαραίτητα αγαθά, όπως π.χ. καλαμπόκι και σιτάρι, των οποίων η τιμή υπερδιπλασιάστηκε μέσα στους τελευταίους 12 μήνες.
«Σε προηγούμενες κρίσεις ξηρασίας οι φτωχοί έβρισκαν πάντοτε τρόπους να τα βολέψουν με τα απαραίτητα» σημειώνει ο Πίτερ Σμέρντον, του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος του ΟΗΕ. «Εντούτοις, η σημερινή ταυτόχρονη αύξηση της τιμής των τροφίμων σημαίνει ότι οι άνθρωποι μειώνουν τα γεύματά τους και παίρνουν τα παιδιά από τα σχολεία στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Ολο και περισσότεροι είναι όμως αυτοί που δεν τα καταφέρνουν».

Ελάχιστες βροχοπτώσεις

Η Αιθιοπία έχει δεχτεί το πιο ισχυρό πλήγμα από όλες τις χώρες τις περιοχής, καθώς 10 εκατομμύρια κάτοικοί της χρειάζονται επισιτιστική βοήθεια, μετά από δύο συνεχείς χρονιές με ελάχιστες βροχοπτώσεις. Οι μισοί σχεδόν από αυτούς θα βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση για τους επόμενους μήνες μέχρι και τον Νοέμβριο, οπότε ξεκινάνε οι πρώτες βροχές, ενώ οι υπόλοιποι ήδη λαμβάνουν κάποιας μορφής αρωγή, η οποία ωστόσο πρέπει να ενισχυθεί περαιτέρω. Τουλάχιστον 75.000 παιδιά στη χώρα υποφέρουν από σοβαρότατο υποσιτισμό.
Παράλληλα, η μεγάλη αύξηση της τιμής των καυσίμων έχει δυσχεράνει τη μεταφορά και διανομή του φαγητού σε όλη την επικράτεια των κρατών που έχουν ανάγκη. Η Oxfam υποστηρίζει ότι στις απομακρυσμένες περιοχές της Σομαλίας και της Αιθιοπίας οι τιμές των δημητριακών έχουν αυξηθεί κατά 500%, τη στιγμή που τα οικόσιτα ζώα και τα κοπάδια πεθαίνουν λόγω της έλλειψης νερού.
Στη Σομαλία η τιμή του ρυζιού υπερτριπλασιάστηκε από τον Μάιο του 2007 μέχρι σήμερα. Ο εμφύλιος πόλεμος επιδείνωσε την κατάσταση, δημιουργώντας καραβάνια χιλιάδων εκτοπισμένων, ενώ υπολογίζεται ότι οι 2,6 εκατομμύρια εξαθλιωμένοι που χρειάζονται σήμερα επισιτιστική βοήθεια θα αυξηθούν σε 3,5 εκατομμύρια μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Η διανομή της βοήθειας είναι αρκετά δύσκολη εξαιτίας της πειρατείας και των επιθέσεων που δέχονται οι υπάλληλοι των ανθρωπιστικών οργανώσεων από αντάρτες και παραστρατιωτικές ομάδες. Στο Ντζιπουτί 115.000 άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια, ενώ στην ανατολική επαρχία της Ουγκάντα, την Καραμόγια, ο αριθμός αυτός ανέρχεται σε 700.000. Τέλος, στην Κένυα 900.000 άνθρωποι υποφέρουν από ασιτία.

Εξαντλούνται τα αποθέματα

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα αγοράζει τρόφιμα από τις γειτονικές χώρες της περιοχής, αλλά στην προκειμένη περίπτωση εισάγει και από την Ινδία και τη Νότια Αφρική. Η κυβέρνηση της Αιθιοπίας έχει πλέον εξαντλήσει όλα της τα αποθέματα ανάγκης σε δημητριακά, ώστε να διασώσει τους φτωχούς των πόλεων. Από την άλλη πλευρά, η Ουγκάντα και η Κένυα διστάζουν να πουλήσουν τα περιορισμένα αποθέματα που διαθέτουν στις αποθήκες τους. Παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, οι προηγούμενες εκκλήσεις του ΟΗΕ δεν εισακούστηκαν και ο Οργανισμός κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις το 1/3 των κονδυλίων που χρειαζόταν, για να αντιμετωπίσει την κρίση στην Αιθιοπία και τη Σομαλία.
Η Μπάρμπαρα Στόκινγκ, διευθύνουσα σύμβουλος της Oxfam, παραδέχεται ότι η κοινή γνώμη έχει δίκιο να διερωτάται για ποιο λόγο οι εκκλήσεις για βοήθεια επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο. «Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή», μας λέει. «Οι βαθύτερες αιτίες της φτώχειας δεν καταπολεμούνται, παρά μόνο τα ίδια συμπτώματα. Η χρόνια ασιτία είναι επομένως αναμενόμενη σε έναν κόσμο ακραίων ανισοτήτων πλούτου και ευκαιριών».

Από την Καθημερινή