Στη Χαράρε και στη Φύση

6 Ιουλίου 2006

Επαρχιακή πόλη της Ευρώπης θυμίζει η Χαράρε και ας είναι η πρωτεύουσα της χώρας. Εντάξει έχει τις πολυκατοικίες και τους ουρανοξύστες της, αλλά κυκλοφοριακό πρόβλημα ουσιαστικά δεν υπάρχει – αυτό ίσως να οφείλεται και στο ότι οι κάτοικοι είναι πολύ φτωχοί για ν’ αγοράσουν αυτοκίνητο – ενώ κάποιος μπορεί πολύ εύκολα να βρει το δρόμο του τόσο στην πόλη, όσο και στα προάστια.
Μια βόλτα στη 1st Street είναι αρκετή για να σας δώσει μια χαρακτηριστική εικόνα της πόλης. Πεζόδρομοι και μικρές πλατείες, μαγαζιά όλο και πιο άδεια από προμήθειες, καλοντυμένοι μαύροι και λευκοί, αλλά και παιδιά των δρόμων, εμπορικά κέντρα και μαγαζάκια της γειτονιάς.
Η φτώχεια δεν είναι και τόσο φανερή στο κέντρο της πόλης, αλλά το καλό το κράτος φροντίζει γι’ αυτό, κρατώντας όσο είναι δυνατόν μακριά, τα στοιχεία που θα μπορούσαν να χαλάσουν την εικόνα. Ωστόσο δεν τα καταφέρνει και τόσο, αφού τριγυρνώντας με τον ξάδελφο, βρήκαμε το Γραφείο Πληροφοριών κλειστό “Because of the weather” (20 βαθμοί και λιακάδα, το προσωπικό μάλλον θα πήγε να χουζουρέψει στο πάρκο), ενώ όλο και κάποιοι μας πλησίαζαν με προσφορές για ανταλλαγή συναλλάγματος, αλλά και καλής γυναικείας συντροφιάς.
Τα περισσότερα πάρκα της πόλης μεταδίδουν μια εικόνα εγκατάλειψης. Ειδικά το Γκρίνγουντ που βρίσκεται δίπλα στο προεδρικό μέγαρο, που μάλλον θυμίζει ντράιγουντ, με εξαίρεση κάποια δέντρα που δεν έχουν, όπως φαίνεται, ανάγκη το νερό. (Με την ευκαιρία να αναφέρω ότι απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων μπροστά από το σπίτι του μεγάλου από τις έξη το απόγευμα μέχρι τις έξη το πρωί. Ο μάγκας μάλλον πάσχει από αϋπνίες) Κάποια άλλα πάρκα, όπως εκείνο που βρίσκεται δίπλα στην αμερικάνικη πρεσβεία δεν είναι και σε τόσο άσχημη κατάσταση, γι’ αυτό και προσελκύουν τους ντόπιους.
Φυσικά η πόλη, παρότι τα περισσότερα αυτοκίνητα είναι παλιά, δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Το περπάτημα δε μολύνει τους αιθέρες.
Τριγυρνώντας στα εμπορικά κέντρα της πόλης και των προαστίων, αντίκρισα ένα πρόσωπο της χώρας που δεν περίμενα να δω. Πολυκινηματογράφοι, καφετέριες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας, ρούχα και παπούτσια γνωστών οίκων είναι το σκηνικό. Εκεί συχνάζουν οι πλούσιοι, περισσότερο μαύροι και λιγότερο λευκοί, με τους πρώτους να δείχνουν ιδιαίτερη αδυναμία στα ευρωπαϊκά ακριβά αυτοκίνητα. Τώρα, με τι ασχολούνται και που βρήκαν όλο αυτό το χρήμα, εύκολα κανείς μπορεί να καταλάβει.
Μετά από τέσσερις ώρες περιπλάνησης – στη διάρκεια των οποίων δε συνάντησα ούτε ένα τουρίστα! – και δύο υπέροχους καπουτσίνο (αφρικάνικο καφέ πίνω στο σπίτι κάθε μέρα) κινήσαμε για το Κούιμπα Σίρι, ένα πάρκο όπου «φιλοξενούνται» διάφορα είδη πουλιών στις όχθες της λίμνης Κιβέρο, 40 χιλιόμετρα μακριά από τη Χαράρε. Και εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με μια εικόνα μερικής εγκατάλειψης. Η έλλειψη πόρων, οι όλο και λιγότεροι επισκέπτες και η αδιαφορία του κράτους αφήνουν τα σημάδια τους. Είδαμε πολλά πουλιά, αλλά ακόμη περισσότερα άδεια κλουβιά. Ευτυχώς μας αποζημίωσε η λίμνη με την ομορφιά της. Φεύγοντας ένιωθα μια πικρόγλυκη αίσθηση να με κυριεύει καθώς αναρωτιόμουν πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση, αν στην κυβέρνηση βρίσκονταν κάποιοι άλλοι, ικανοί και αδιάφθοροι άνθρωποι, κάποιοι που θα νοιάζονταν για τη χώρα και όχι για το προσωπικό τους συμφέρον.Στο δρόμο της επιστροφής ήμουν σιωπηλός, σιωπηλός και σκεφτικός και κάπου λυπημένος...