Όταν είδα μια ύαινα να δακρύζει

Παρασκευή 7 Ιουλίου

Σήμερα πήγαμε στο Μπάλι Βον (Bally Vaughan), ένα καταφύγιο άγριων, ή, και όχι και τόσο άγριων ζώων.
Βρίσκεται 45 χιλιόμετρα μακριά από τη Χαράρε, στη κατεύθυνση προς το Μτόκο, ή Μουτόκο, το οποίο μάλλον δε θα επισκεφθώ αυτή τη φορά.Το καταφύγιο έχουν αναλάβει πρόσφατα δύο λευκές, μάνα και κόρη, που καταβάλλουν σκληρές προσπάθειες για να το σώσουν από την καταστροφή, αν και σ’ αυτή την περίπτωση η τελευταία ίσως και να ήταν η καλύτερη λύση, με την προϋπόθεση ότι τα ζώα θα αφήνονταν ελεύθερα στη φύση. Το λέω αυτό επειδή τα – άγρια κυρίως – ζώα εκεί μοιάζουν ναρκωμένα, σχεδόν εκκωφαντικά δυστυχισμένα. Βαριεστημένα λιοντάρια, ύαινες και λιλιπούτεια πιθηκάκια που δακρύζουν ή που το βλέμμα τους στάζει θλίψη είναι το κυρίως θλιβερό σκηνικό, αλλά υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά των πραγμάτων με τα άγρια άλογα, τα ελεύθερα γαϊδουράκια, τις πάπιες, τις χήνες, τα ιθαγενή ζώα και τους μικρούτσικους καταρράκτες.
Έβλεπα τα πρώτα και μου πόναγε η ψυχή, αλλά όπως έλεγε η Σάρα, η κόρη η λευκή, που φαίνεται να αγαπά πολύ τα ζώα, αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για να τα ταΐζουν κανονικά. Ακόμη κι εκείνοι που δουλεύουν εκεί, δεν πληρώνονται σχεδόν τίποτα. Τους αρκεί το φαγητό και η στέγη. Η κατάσταση, όπως καταλαβαίνετε, είναι σχεδόν τραγική και μετά χαράς κάναμε μια μικρή εισφορά στο ταμείο του καταφυγίου, ενώ ο ξάδελφος, συνηθισμένος όπως είναι στη γύρω του φτώχεια, άφηνε, όπως και χθες, παντού φιλοδωρήματα... «για ν’ αγοράσουν οι άνθρωποι ψωμί».
Στο δρόμο της επιστροφής είδαμε μια πινακίδα να υποδεικνύει την κατεύθυνση προς κάποιο Βοτανικό Κήπο. Πήγαμε, λοιπόν, προς τα κει. Φτάνοντας, πληρώσαμε ένα τσουχτερό για τα δεδομένα της χωράς αντίτιμο, μπήκαμε μέσα, τριγυρίσαμε για λίγο, απογοητευθήκαμε, φύγαμε. Ο κήπος ήταν ξερός σαν αμαρτία, αφού δεν υπήρχε αρκετό νερό, αλλά και προσωπικό, για να ποτίσει τα λουλούδια και τα δέντρα, τα οποία έμοιαζαν αφημένα στην τύχη τους.
Θλίψη...