Ένα σπίτι, μακριά απ’ το σπίτι

Σάββατο 29 Ιουλίου

Σ’ αυτό έχει αρχίσει να μετατρέπεται σιγά-σιγά το Μπαμπάνε (όπως το αποκαλούν οι κάτοικοι, και όχι το Μαμπαμπάνε όπως γράφεται). Ένα σπίτι μακριά απ’ το σπίτι, αυτή τη φορά στην Αφρική, όπως ήταν – αλλά όχι ακριβώς – η Τσιανγκ Μάι στην Ασία.
Μου αρέσουν οι αργοί ρυθμοί της ζωής εδώ, μου αρέσει ότι δε θυμίζει – πέρα από τα δύο εμπορικά κέντρα – σε τίποτα τη δύση, μου αρέσει που η φτώχεια εδώ δεν είναι διάχυτη (αν και υπάρχει) και τέλος, μου αρέσει επειδή εδώ συναντώ πολλά άτομα με τα οποία μοιραζόμαστε λίγο πολύ τις ίδιες απόψεις και εμπειρίες.
Τα τελευταία δύο βράδια στο μπαράκι του Γκρίφτερς μοιραστήκαμε πολλές ιστορίες, μιλήσαμε για βιώματα, ανταλλάξαμε απορίες, ένα κορίτσι δάκρυσε μπροστά από τη φωτιά του μπράι μιλώντας μου για τον καλύτερό της φίλο στη Βόρεια Καρολίνα που κάποιος πυροβόλησε και σκότωσε, χωρίς καμιά αιτία («Αυτές οι δύο σφαίρες, σα να σκότωσαν και μένα. Μ’ έβγαλαν από τις ψευδαισθήσεις μου. Και για να πω την αλήθεια με έκαναν αυτή που είμαι. Αλλά, γαμώτο, ήταν ανάγκη να πεθάνει. Ποιος διεστραμμένος εγκέφαλος εφηύρε τα όπλα; Γιατί;»)
Α, ναι, είναι και το τζάκι. Χειμώνας εδώ και αν και εγώ είμαι συνεχώς με το κοντό παντελόνι οι άλλοι κρυώνουν. Και ανάβουν το τζάκι. Και αν δεν βλέπουν τηλεόραση (ουφ), κάθονται μπροστά από τη φωτιά και λένε ιστορίες.
Υπολόγιζα να μείνω εδώ για δύο μέρες, έφτασα ήδη τις τέσσερις και μάλλον θα πάω μέχρι και τις εφτά. Αύριο υπάρχει κάποιου είδους πανήγυρη με χορούς και τραγούδια, σε κάποια άλλη, όχι πολύ μακρινή πόλη, την οποία μάλλον θα τιμήσω με την αδαή παρουσία μου, και τη Δευτέρα υπολογίζω να επισκεφθώ κάποιο Πάρκο Ζώων (Game Reserve), τριάντα χιλιόμετρα από δω. Από Τρίτης ίσως κινήσω για το Λεσόθο, ίσως και όχι.
Πάντως όλοι μου λένε ότι καλό θα ήταν αν ήμουνα εδώ τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, όταν θα πραγματοποιηθεί μια μεγάλη γιορτή, οργανωμένη από τη Βασίλισσα Μαμά (Queen Mother), στη διάρκεια της οποίας θα πέσει πολύς χορός και τραγούδι και θα ρέει άφθονη η μπύρα. Η γιορτή αυτή διοργανώνεται κάθε χρόνο, για δύο βδομάδες, με αποκορύφωμα τις μέρες της Πανσέληνου του Σεπτεμβρίου, και σκοπός της είναι – αν θέλει – ο βασιλιάς, να διαλέξει κάποια νέα νύμφη από τις παρθένες που μαζεύονται εκεί. Συνήθως θέλει και παραθέλει ο... πλεϊμπόι (φτάνει να δει κανείς τις φωτογραφίες του για να καταλάβει τι εννοώ), αφού μέχρι σήμερα μετρά δεκατέσσερις γυναίκες.
Κατά τα άλλα, μάλλον θα πρέπει να σταματήσω να κάνω σχέδια, αφού όλα ανατρέπονται, κάθε μέρα που περνά. Καλύτερα θα ήταν αν τα άφηνα όλα στην τύχη και στον αυθορμητισμό – για να μη χάνω και τον ύπνο μου – αφού έτσι κι αλλιώς τα στοιχεία αυτά είναι που ορίζουν τη ζωή μου.