Kι όμως είμαι ακόμη εδώ...

Σήμερα υπολόγιζα ότι θα βρισκόμουνα στη Σουαζιλάνδη, αλλά και πάλι έκανα σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο.
Πήγα την Πέμπτη να πάρω εισιτήριο του λεωφορείου που πάει στη Πρετόρια και το Γιοχάνεσμπουργκ, με σκοπό να φύγω την ίδια μέρα για την πρώτη, αλλά δεν.
Τρεισήμισι ώρες ξόδεψα στην ουρά περιμένοντας τη σειρά μου, αλλά όταν τελικά έφτασε, απογοητεύτηκα. Όλες οι θέσεις ήταν κρατημένες μέχρι και την ερχόμενη Δευτέρα, αφού οι ντόπιοι εγκαταλείπουν με την πρώτη ευκαιρία κατά εκατοντάδες τη χώρα. Τι να κάνω, λοιπόν; κράτησα θέση για εκείνη τη μέρα.
Πάντως, αν και ανυπομονούσα κάπως να φύγω, η αλήθεια είναι ότι νιώθω πως θα μου λείψει αυτό το μέρος. Σ’ αυτό γεννήθηκα, σ’ αυτό πήρα την πρώτη μου γεύση από την Αφρική, σ’ αυτό γνώρισα τον άλλο Έλληνα, όχι το φωνακλά και το μόνιμα διαμαρτυρόμενο, αλλά τον αισιόδοξο και τον ευγενικό.
Μάλλον το ταξίδι μου αυτό δε θα κρατήσει όσο υπολόγιζα, αλλά αν όλα πάνε καλά μάλλον από Άνοιξη θα επανέλθω. Πρώτα πρέπει να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που πήρε αναβολή, μετά να αποχαιρετήσω τη ζωή μου των τελευταίων χρόνων, προτού βουλιάξω ολοκληρωτικά στην πραγματικότητα της μεγάλης μαύρης ηπείρου.
Πέντε βδομάδες, εκτός απρόοπτου, σκοπεύω να ξοδέψω ακόμη στην περιοχή, για να δω ό,τι μπορέσω από Σουαζιλάνδη, Νότιο Αφρική και Λεσόθο.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι η Αφρική είναι ο προορισμός μου, αλλά με ξέρω καλά, και έτσι δεν τον αποκλείω καθόλου όλα τα σχέδιά μου να τα ανατρέψω εγώ ο ίδιος, για να βρω τον εαυτό μου ψαρά στο Ράπα-Νούι...

P.S. Signwmi gia to monotono tis selidas, alla o athlios ipologistis den anevazei photos (kai oute mporw na allaksw kai ta fonts gia na grapsw sta ellinika)