Της Ζιμπάμπουε το χθες και το σήμερα

Είδα χθες με τον ξάδελφο, από μια παλιά βιντεοκασέτα ένα ντοκιμαντέρ του ΡΙΚ για τη Ζιμπάμπουε, παραγωγής 1990.
Συγκρίνοντας αυτά που κατέγραψε τότε ο φακός με το οδυνηρό σήμερα, δεν είναι με έκπληξη που λέω ότι, η διαφορά είναι τρομακτική. Τότε οι δρόμοι της Χαράρε πλημμύριζαν από ανθρώπους κι από ζωή, τα χαμόγελα ήταν πιο πλατιά, οι εικόνες πιο πολύχρωμες. Και το πάρκο στη Λίμνη Κιβέρο πραγματικά εκπληκτικό. Δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που αντίκρισα πηγαίνοντας εκεί. Οι κάμερες κατέγραψαν χιλιάδες πουλιών να συνυπάρχουν ειρηνικά με τους ανθρώπους, ενώ όταν εγώ το επισκέφθηκα είδα μόνο κάτι – ξεχασμένους προφανώς – λευκούς παπαγάλους και κάποια άλλα, λιγοστά, φυλακισμένα πουλιά.
Τότε, ακόμη, η τουριστική βιομηχανία ανθούσε. Χιλιάδες άνθρωποι έφταναν εδώ κάθε χρόνο για να δουν τα θαύματα της αφρικανικής γης, τα ξενοδοχεία γέμιζαν, υπήρχαν ακόμη πολλές δουλειές.
Το ντοκιμαντέρ τέλειωσε, και θα μείνει – μαζεύοντας σκόνες στα αρχεία του ΡΙΚ – ένα ημίωρο ελληνόφωνο ντοκουμέντο για το πως ήταν κάποτε η χώρα, αλλά και για το ελληνόφωνο στοιχείο της Χαράρε.
Αν ερχόταν κάποιος από τους συντελεστές του εδώ, δεκάξι χρόνια μετά, θα τρόμαζε βλέποντας τις διαφορές. Το 2000 ήταν όταν η χώρα άρχισε να παίρνει οριστικά την κάτω βόλτα, όταν ο Μουγκάμπε αποφάσισε να διώξει τους λευκούς ιδιοκτήτες γης από τη χώρα, κατάσχοντας τις φάρμες τους και δίνοντάς τις στους παραστρατιωτικούς, που δεν είχα ιδέα από γεωργία. Το μόνο που έκαναν οι τελευταίοι ήταν να τις λεηλατήσουν και να τις αφήσουν στη μοίρα τους, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια η γεωργική παραγωγή να πέσει κατά 90%, κι εκεί που η Ζιμπάμπουε ήταν χώρα εξαγωγής φρούτων και σιτηρών, να αρχίζει πια να εισάγει.
Αυτό οδήγησε και στη μεγάλη αστυφιλία που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, καθώς με το φευγιό των λευκών αγροτών, με κατεύθυνση τη Ζάμπια και τη Μοζαμβίκη, που τους υποδέχτηκαν με ανοικτές αγκάλες, η ανεργία στα αγροτικά κέντρα άγγιξε σχεδόν το 100%. Και ξαφνικά εκεί όλοι που είχαν δουλειές βρέθηκαν άνεργοι και στο δρόμο (αφού πριν ζούσαν στις φάρμες), και ξαφνικά εκεί που όλοι είχαν να φάνε, βρέθηκαν να πεινούν. Και ο Μουγκάμπε τσιμουδιά.
Το 2002 στις βουλευτικές εκλογές το κυβερνητικό κόμμα έχασε πολλές έδρες από εκείνο της αντιπολίτευσης. Νέοι και ενθουσιώδεις βουλευτές ανέβηκαν στα κάτω σκαλοπάτια της εξουσίας αποφασισμένοι να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά έκαναν όνειρα χωρίς τον ξενοδόχο. Στις πρώτες συνεδρίες τους βουλής γιουχάιζαν κάθε ομιλία του άρχοντα Μουγκάμπε, τον επικρίνανε ανοικτά στους δρόμους και στις συγκεντρώσεις. Ένας αέρας αισιοδοξίας έμοιαζε να πνέει για λίγο στη χώρα, αλλά ο τυραννίσκος δεν άργησε να πάρει τη ρεβάνς του: Πέρασε νόμο που απαγόρευε στον οποιοδήποτε να τον γιουχαΐζει και να τον επικρίνει, ενώ απαγόρευσε και τη δημοσίευση γελοιογραφιών που να τον απεικονίζουν στις εφημερίδες. Οι ποινές: εξοντωτικά πρόστιμα, αλλά και φυλάκιση. Απόδειξε για μία ακόμη φορά ποιος είναι ο απόλυτος άρχοντας στη χώρα. Σε μια χώρα που βρίσκεται στα όρια της γενοκτονίας, και για την οποία κανείς δε φαίνεται να νοιάζεται. Φτάνει ο Μουγκάμπε, τα πλούτη και οι αυλοκόλακές του να είναι καλά!