Μία χώρα σε αποσύνθεση

Ένα πτώμα, ή, αν προτιμάτε, μία χώρα σε αποσύνθεση θυμίζει η Ζιμπάμπουε.
Η τουριστική βιομηχανία έχει καταρρεύσει ολοκληρωτικά, το ντόπιο χρήμα δεν αξίζει τίποτα, οι υπηρεσίες είναι ανύπαρκτες, η ακρίβεια οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στο περιθώριο και το έγκλημα έχει πάρει την άνω βόλτα.
Τώρα, θα μου πείτε: «Μα δε βρίσκεις τίποτα θετικό σ’ αυτή τη χώρα;» Η απάντηση: «Εκτός από τους ανθρώπους, όχι!»
Όταν η ανεργία έχει φτάσει στο 80%, όταν η παιδεία και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πληρώνονται ακριβά, όταν οι άστεγοι ξεπερνούν το 20% του πληθυσμού της χώρας, όταν τα προϊόντα ακριβαίνουν ανά εικοσιτετράωρο, όταν οι διακοπές στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού είναι συνεχείς, όταν το δικαίωμα στη διαμαρτυρία έχει ανεπισήμως καταργηθεί, όταν ακόμη και η ελευθερία του λόγου έχει περιοριστεί, τότε όχι, δε βλέπω τίποτα θετικό σ’ αυτή τη χώρα.
Τι να πρωτοπώ και τι ν’ αφήσω; Τρεις μέρες δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα και νιώθουμε ότι θα ήταν άδικο να διαμαρτυρηθούμε. Γιατί άδικο; Επειδή στις φτωχογειτονιές των μαύρων έχει περισσότερο από ένα μήνα να δούνε φως. Γιατί αυτό; Επειδή δεν υπάρχουν καύσιμα. Γιατί δεν υπάρχουν καύσιμα; Επειδή ο σενιόρ Μουγκάμπε τα έσπασε με όλους... Και πάει λέγοντας.
Και είναι τόσο κρίμα; Κρίμα επειδή γνωρίζοντας τους κάτοικους αυτούς της χώρας, τους υπερβολικά φιλικούς πρέπει να τονίσω, νιώθει κανείς ότι θα τους άξιζε μια καλύτερη τύχη.
Λύπη, απόγνωση, οργή, αυτά είναι τα συναισθήματα που εναλλάσσονται μέσα μου. Όχι, δε με ενοχλούν τόσο οι δυσκολίες, αφού αυτές έχουν και τη χάρη τους (φαγητό μαγειρεμένο στα κάρβουνα, ανάγνωση και δείπνο υπό το φως των κεριών), εκείνο που με οργίζει είναι ότι ο Μουγκάμπε πήρε μια χώρα παράδεισο για να την παραδώσει με το πείσμα και τα σκέρτσα του στο απόλυτο, σχεδόν, χάος. Το να κάνεις τον πληθυσμό μιας ολόκληρης χώρας να πεθυμά τις μέρες που διοικούσαν οι λευκοί δεν είναι και εύκολο πράγμα, αλλά προφανώς ούτε και ακατόρθωτο. Αλλά και το να σκοτώσεις περισσότερους συμπατριώτες σου απ’ ότι οι αποικιοκράτες δεν είναι κάτι που σε τιμά. Τι να πει κανείς;
Θα μπορούσα να γράφω και να γράφω και να γράφω για τα όσα συμβαίνουν εδώ για πολλή ώρα ακόμη, αλλά δυστυχώς ο χρόνος δε μου το επιτρέπει, καθώς από σήμερα αρχίζω να ψάχνω τον επόμενο προορισμό μου. Θα φύγω από δω το συντομότερο δυνατό. «Μα δε θα επισκεφθείς άλλα μέρη στη Ζιμπάμπουε;» θα με ρωτήσετε. Αυτή τη φορά, όχι. Γιατί; Επειδή εδώ και τρεις μέρες προσπαθώ να βρω λεωφορείο για να πάω σε κάποια άλλη πόλη, αλλά τα δρομολόγια είναι τόσο περιορισμένα που ίσως να χρειαστεί να περιμένω μέχρι και μια βδομάδα για να εξασφαλίσω μια θέση που δε θα είναι εγγυημένη. Επειδή σχεδόν όλα τα πανδοχεία έχουν κλείσει, ενώ τα ξενοδοχεία που παραμένουν ανοικτά χρεώνουν υπέρογκα ποσά. Επειδή οι πτήσεις είναι ακριβές. Κι επειδή, αν δε φύγω από δω, η ψυχική ηρεμία που με τόσους κόπους είχα κατακτήσει, θα ανήκει σύντομα στο παρελθόν.
Θα φύγω από τη Ζιμπάμπουε, ναι, ηττημένος και με μια πικρή γεύση στα χείλη. Αλλά κάποτε θα ξαναγυρίσω, κι αυτή είναι μια υπόσχεση που δίνω στον εαυτό μου.

Υ.Γ. Σήμερα αναμένεται να κάνει ανακοινώσεις ο υπουργός οικονομικής καταστροφής της χώρας σχετικά με την ισοτιμία του δολαρίου Ζιμπάμπουε σε σχέση με τα ξένα νομίσματα. Όλοι περιμένουν περαιτέρω υποτίμησή του. Η αξία του αναμένεται στα πέσει στις 400 χιλιάδες δολάρια Ζιμπάμπουε για ένα Αμερικής. Στη μαύρη δηλαδή το αμερικάνικο θα πιάνει περισσότερα από εκατομμύριο και το κόστος ζωής θα τιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη...

Υ.Γ. 2 Μια ευχάριστη νότα για το τέλος. Όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον ιερέα της Ελληνικής Εκκλησίας της Χαράρε, τον πατήρ Γεώργιο Σαγιάννη. Λένε ότι βοηθάει πολλή κόσμο, τόσο της ελληνικής παροικίας όσο και φτωχούς μαύρους, τους οποίους κάθε βδομάδα προμηθεύει με ψωμί και ό,τι άλλο κατορθώσει να εξασφαλίσει από εράνους. Το κρίμα μου το δηλώνω: εγώ με τους παπάδες εδώ και χρόνια είμαι στα... μαχαίρια, αλλά όταν ακούω για κάποιον που τιμά το λειτούργημά του δεν έχω κανένα πρόβλημα να του βγάλω ταπεινά το καπέλο.