Στο Λόφο των Αστραπών

Δευτέρα 17 Ιουλίου

Πήγαμε χθες με το Χριστόφορο στο Λόφο των Αστραπών (Ngomakurira), γνωστό και σαν τον «Τόπο όπου τα πνεύματα κτυπούν τα τούμπανα», που βρίσκεται 42 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Χαράρε.Σ’ αυτό το λόφο, υπάρχουν ζωγραφιές χαραγμένες στους βράχους που δεν έχουν ακόμη χρονολογηθεί ακριβώς, αφού το καθεστώς δεν επιτρέπει σε ξένους επιστήμονες να έρθουν και να τις μελετήσουν, αλλά που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις έγιναν τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ηλικία τους ίσως να φτάνει μέχρι και είκοσι αιώνες πίσω.
Πάντως, όταν τις δει κάποιος άνθρωπος του σήμερα, μάλλον δε θα τον ενθουσιάσουν, αφού στα μάτια του θα φαντάζουν απλοϊκές. Ωστόσο, όπως επισημαίνει και ο Χριστόφορος, καλό θα ήταν να έχει κανείς κατά νου το γεγονός ότι, όταν άλλοι δεν ήξεραν που παν τα τέσσερά τους, οι «άνθρωποι των θάμνων» (Bushmen), όπως τους αποκαλούν, ζούσαν και δημιουργούσαν στην Αφρική. Η ξεχωριστή αυτή φυλή έχει γνωρίσει πλήθος διώξεων στο πέρασμα των αιώνων, με αποτέλεσμα να έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Τα τελευταία μέλη της, λένε, ζουν περιπλανώμενα εδώ και πολλά χρόνια, στην έρημο Καλαχάρι.
Εκείνο που με εξέπληξε για μία ακόμη φορά, στη διάρκεια της διαδρομής, είναι το πόσους ανθρώπους βλέπει κανείς εδώ να περπατούν. Μια απόσταση είκοσι ή τριάντα χιλιομέτρων θεωρείται για τους φτωχούς αυτής της χώρας κάτι σαν περίπατος στο πάρκο. Οι γυναίκες κουβαλώντας φορτία ολόκληρα στα κεφάλια, οι άντρες με σακίδια στους ώμους, τα παιδιά με ό,τι μπορούν να μεταφέρουν, περπατούν καθημερινά ατέλειωτα χιλιόμετρα υπομονής, δίχως να παραπονιούνται, τις περισσότερες φορές μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Πάντα φιλικοί, πάντα ευγενικοί, ποτέ δεν αρνούνται τη βοήθειά τους σ’ ένα ξένο που ψάχνει το δρόμο του, ποτέ δε δείχνουν να τον ζηλεύουν κι ας αυτοί ζουν σε μια φτωχική καλύβα, όπου η μόνη πολυτέλεια είναι η φωτιά: που τους ζεσταίνει, που τους προσφέρει φως, πάνω στην οποία μαγειρεύουν το φαγητό τους.
Οι φτωχοί της Ζιμπάμπουε μου προσφέρουν μαθήματα αξιοπρέπειας. Όχι, δε λέω ότι όλοι είναι άγιοι – πουθενά δεν είναι – αλλά, οι άνθρωποι αυτοί, μέσα από την πίκρα της ζωής τους μου θυμίζουν πόσο αξίζει το να είναι κανείς καλός.